Κριτική της ποιήτριας Κωνσταντίας Γέροντα

Διάβασα τις «Νυχτερινές κουβέντες με μια κουκουβάγια». Στο ξεκίνημα, η προσωποποίηση της κουκουβάγιας που μιλάει και αφηγείται ιστορίες, ειναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα. Φέρνει στο μυαλό απόηχους δημοτικού τραγουδιού (τα πουλιά που μιλάνε, προφητεύουν και ξέρουν περισσότερα απ' τους ανθρώπους). Διαβάζοντας το, διαρκώς άλλαζα γνώμη για το τι θα διαβασω στη συνέχεια. Στην αρχή, η κουκουβάγια μας αφηγείται ιστορίες απο μακρινές δεκαετίες, για ανθρώπους της υπαίθρου, μιας Ελλάδας που δεν υπάρχει πια και την οποία αναδημιουργούμε ίσως και για να τη σώσουμε από τη λήθη, είτε από προσωπικές μνήμες είτε από αφηγήσεις. Στη συνέχεια, το ''Ένα εισητήριο για το νησί της λύπης'', αποτελεί μια αλληγορία ποιητική για την ίδια την ύπαρξη ή ίσως τη μοίρα του συγγραφέα. Οι ''Λέξεις'' της γραφής είναι ''υπάκουες στην παρακληση του κρυστάλλινου βράχου'' και ''αυθαιρετουν σε λευκές σελίδες. Γίνονται θυρίδες που προστατεύουν το ταξίδι της ψυχής στα όνειρα. Φυλάνε και φιλάνε στιγμές'', ένα κείμενο για την αυτοαναφορική χρήση της γλώσσας και η περιγραφή της πόλης του φωτός ''σαν κορίτσι μικρό γελά και σαν γυναίκα με πάθος βουτάει χωρίς αναπνευστήρα σε δυο ποτήρια αδοκίμαστο και άπιωτο ακομα κόκκινο κρασι''. ''Βρέχει στον κόσμο'' και επειδή ''οι καιροί'' ειναι ''σκοτεινοι'', ερχεται στο προσκήνιο η Ελλάδα του παρόντος, η Ελλάδα της κρίσης (''Για το κουλούρι των παιδιών''). Το τελευταίο διήγημα, (''Το κίτρινο ποδήλατο''), είναι μια ευχή για συμφιλίωση ανάμεσα στα ποδήλατα που είχαμε, καβαλήσαμε και απ' τα οποία αποκτήσαμε πληγές που ακόμα πονάνε και στα κίτρινα ποδήλατα του ονείρου : ένα ταξίδι ανάμεσα στο ρεαλισμό και στο αντίθετο του, δηλαδή το όνειρο, με την ευχή για τη μελλοντική συμφιλίωση και συγχώνευση τους, όπως έλεγαν οι σουρρεαλιστές στο 1ο τους μανιφέστο το 1924.