«Αυτό το βιβλίο, το αφιέρωσα στον εγγονό μου» • συνέντευξη στην Αθηνά Ζαχαράκη για το περιοδικό ΤΗΛΕΡΑΜΑ

[τεύχος 1853,ημερομηνία 8 Σεπτεμβρίου 2012]

Ταξίδι στα Κύθηρα. Το προηγούμενο βράδυ πριν την αναχώρησή της για το μαγικό νησί, την ιδιαίτερη πατρίδα της, την πέτυχα. «Βάρδια» στην εφημερίδα. Παρελθόν πια, μάλλον δυσάρεστο, η τηλεόραση. Ήταν αρκετά κουρασμένη κι ανυπομονούσε να σαλπάρει το άλλο πρωί. Ζόρικο πράγμα να μένεις όλο το καλοκαίρι στην Αθήνα, δουλεύοντας. Η Μάρω Λλεονάρδου όμως, δεν ανήκει στην κατηγορία των γυναικών που πτοούνται με τέτοια (εύκολα) πράγματα.

Πείτε μας μερικά πράγματα για το βιβλίο σας ««SOS, Save our souls» (Σώστε τις ψυχές μας), το οποίο μάλιστα έχετε αφιερώσει στον εγγονό σας…

«Πρόκειται για αληθινή ιστορία, όπως μου την αφηγήθηκε ο πατέρας ενός πολύ γνωστού ηθοποιού, του Παναγιώτη Μπουγιούρη, με τον οποίο συναντηθήκαμε τυχαία στα Γυρίσματα του σίριαλ όπου πριν από κάποια χρόνια συμμετείχε ο γιος μου, στους «Λατρεμένους γείτονες». Μετά «λατρευτήκαμε» και μεις, με τον κύριο Φίλιππο εννοώ κι έτσι έγραψα το βιβλίο. Ο τίτλος του θα μπορούσε να είναι «Ζωή σα μυθιστόρημα»καθώς πρόκειται για τη ζωή ενός ανθρώπου, που πέρασε από χίλια κύματα και που κανένας συγγραφέας, δε θα μπορούσε να φανταστεί και να περιγράψει. Δεν έχει τίποτα ηρωικό, ούτε μεγαλόπρεπο, είναι όμως μια ιστορία πονεμένη, βαθύτατα αληθινή και πανανθρώπινη. Το λόγο για τον οποίο αφιέρωσα το βιβλίο στον εγγονό μου, θα τον καταλάβει κανείς εύκολα, όταν το διαβάσει. Δεν έχει όμως καμία σχέση η ζωή του εγγονού μου με το βιβλίο».

Τι διαπιστώνετε ότι σας ευχαριστεί περισσότερο; Να γράφετε βιβλία ή να ασκείτε τη δημοσιογραφία;

«Εννοείται να γράφω βιβλία. Άλλωστε, αυτός είναι και ο απώτερος σκοπός μου. Να φύγω κάποια στιγμή από τη δημοσιογραφία για να γίνω συγγραφέας».

Κι απαντάει λίγο πριν το τέλος:

Τι σχεδιάζετε για το μέλλον; Που φαντάζεστε τον εαυτό σας σε μερικά χρόνια;

«Αποφεύγω τα σχέδια. Άλλωστε, ξέρετε κείνη τη ρήση “ακούει ο Θεός τα σχέδιά μου και γελά”. Η ζωή έχει τη δική της δυναμική και αποφασίζει τις περισσότερες φορές μόνη της για μας. Αρκεί να είμαστε εκεί, ν’ ανταποκριθούμε στις προ(σ)κλήσεις της. Μπορώ ωστόσο να σας πω τι θα ήθελα: Να μη δουλεύω, να γράφω βιβλία και να ταξιδεύω. Γίνεται; Θα δείξει. Με φαντάζομαι πάντως με μακριά λευκά μαλλιά. Είναι το μόνο χρώμα, που δε δοκίμασα μέχρι σήμερα».