Page 11 - «Εκεί που άργησε να λάμψει ο ήλιος» - Παναγιώτης Ντούσκας - Άνεμος Εκδοτική

ΕΚΕΙ ΠΟΥ Ο ΗΛΙΟΣ ΑΡΓΗΣΕ ΝΑ ΛΑΜΨΕΙ

Το βιολί του «Human» και η Άλισον βγήκε στη σκη-
νή. Ο Πιτ περπατούσε στον ρυθμό, κρατώντας με το ένα
χέρι την μπίρα και με το άλλο το τσιγάρο. Αισθανόταν
σαν να είχε χάσει τον προσανατολισμό του. Η Μπριτ
δεν είναι πλέον εκεί που θα έπρεπε να είναι ή εγώ κι-
νήθηκα προς λάθος κατεύθυνση. Και τώρα τι κάνου-
με; Μέσα στο σκοτάδι μπορούσες να διακρίνεις πρόσω-
πα μόνο τις στιγμές που θα έπεφτε κάποιος προβολέας.
Τα πρόσωπα έδειχναν παράξενα. Ο Πιτ άρχισε ν’ αφή-
νεται στη μουσική. Η ατμόσφαιρα είχε αρχίσει ν’ απο-
κτά μια ονειρική χροιά. Το βιολί κυριαρχούσε. Ο κόσμος
γύρω του έμοιαζε σαν χαμένος σε άλλη διάσταση. Όλοι
είμαστε ένα. Με μάτια κλειστά ακολουθούμε τα τύμπα-
να και ονειρευόμαστε. Είμαστε πιλότοι που βλέπουμε
τα άστρα. Εκεί που μας οδηγεί η μουσική. Εκεί αφηνό-
μαστε όλοι και για μια στιγμή αισθανόμαστε ενωμένοι.
Είχε πάει μόνος στη συναυλία. Λίγο πριν είχε γνωρίσει
εκεί την Μπριτ. Τώρα ήταν και πάλι μόνος, μα μαζί με
όλους τους άλλους τριγύρω του μοιράζονταν μια κοινή
εμπειρία.
Είχε σχεδόν ξεχάσει ότι την είχε γνωρίσει. Είχε ξε-
χάσει ότι την έψαχνε. Σχεδόν είχε ξεχάσει και τον ίδιο
του τον εαυτό. Κι εκεί που η πρόθεσή του να την βρει
είχε χαθεί τελείως, την βλέπει ξαφνικά μπροστά του. Ω,
ναι! Έδειχνε εκστασιασμένη. Χόρευε αισθησιακά, όμως
δεν χόρευε μόνη. Κάποιος την κρατούσε από τη μέση.
Ωχ, όχι! Εκείνη είχε τα χέρια ψηλά και το κεφάλι γερμέ-
νο προς τα πίσω, σαν να κοίταζε προς τα πάνω. Όμως
δεν κοίταζε πουθενά, είχε απλώς αφεθεί. Ο Πιτ την πλη-
σίασε. Φίλε μου, εγώ την είδα πρώτος και μου ανήκει,
τουλάχιστον για απόψε. Δεν μ’ έχει δει ακόμα. Κι αν με
δει, θα με αναγνωρίσει; Άπλωσε το χέρι και της χάιδεψε

19