Page 12 - «Εκεί που άργησε να λάμψει ο ήλιος» - Παναγιώτης Ντούσκας - Άνεμος Εκδοτική

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΤΟΥΣΚΑΣ

το μάγουλο. Εκείνη στράφηκε προς το μέρος του. Χω-
ρίς καμιά έκπληξη, χωρίς να πει κουβέντα, πλησίασε το
πρόσωπό της στο δικό του. Τα χείλη της στα χείλη του.
Η γλώσσα της άρχισε να του χαϊδεύει τον ουρανίσκο. Οι
Goldfrapp έπαιζαν το «Utopia». Το φιλί ίσως να κρά-
τησε όσο και το τραγούδι. Ύστερα του γύρισε ξανά την
πλάτη. Ο τύπος που χόρευε μαζί της είχε φύγει. Άρχι-
σε τότε να χαϊδεύει κάποιον άλλο που βρισκόταν μπρο-
στά της. Εκείνος ανταποκρίθηκε γυρίζοντας προς το μέ-
ρος της. Πέντε λεπτά αργότερα τον φιλούσε κι εκείνον.
Ο Πιτ για μια στιγμή έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Ύστε-
ρα άρχισε να γελάει δυνατά. Τελικά δεν μου ανήκει και
πολύ. Αυτό είναι. Είμαστε σε άλλη διάσταση. Ταξιδεύου-
με στο κενό. Απέχουμε από την πραγματικότητα. Ετού-
τη τη στιγμή τα πάντα μπορούν να συμβούν. Ύστερα
από το αρχικό σοκ, δεν ένιωσε και μεγάλη έκπληξη που
την είδε να φλερτάρει με τους γύρω της. Δεν ένιωσε απο-
λύτως τίποτα. Βρισκόταν σε μια κατάσταση ευφορίας,
χαμένος μέσα στη μουσική. Ανήκε στη στιγμή. Μια στιγ-
μή που την είχε δημιουργήσει ο ίδιος. Μια στιγμή στην
οποία ανήκε κι εκείνη.
Η συναυλία δεν κράτησε πολύ. Όταν άνοιξαν τα
φώτα, ένιωσε ότι έπρεπε να προλάβει πριν προσγειω-
θούν στην πραγματικότητα. Την πιάνει απ’ το χέρι και
της λέει: «Πάμε».
Ο Πιτ κρατούσε την Μπριτ απ’ το χέρι και προχω-
ρούσαν. Δεν μιλούσαν καθόλου. Ήταν μια συνέχεια
της ατμόσφαιρας της συναυλίας. Η μουσική κουδούνιζε
ακόμα στ’ αυτιά τους. Ο Πιτ αισθανόταν πως αν μιλούσε
θα κατέστρεφε την ατμόσφαιρα. Διέσχισαν μια πλατεία.
Οι πυργίσκοι και τα πέτρινα σπίτια δείχνανε δραματικά.
Πίσω ένας ουρανός με μαύρα σύννεφα.

20