Page 13 - «Εκεί που άργησε να λάμψει ο ήλιος» - Παναγιώτης Ντούσκας - Άνεμος Εκδοτική

ΕΚΕΙ ΠΟΥ Ο ΗΛΙΟΣ ΑΡΓΗΣΕ ΝΑ ΛΑΜΨΕΙ

«Είμαι φωτογράφος» είπε τελικά η Μπριτ χωρίς να
τον κοιτάζει, σαν να μιλούσε στον εαυτό της. «Μερικές
φορές αισθάνομαι ότι ζω σ’ ένα σύμπαν εικόνων. Κά-
ποιες φορές δεν μπορώ καν να διαχωρίσω αν οι εικόνες
βρίσκονται στο μυαλό μου ή είναι πραγματικές. Όμως τι
σημασία έχει;»
«Νομίζω πως, αν μοιάζει με πραγματικότητα κι αν το
βιώνεις ως πραγματικότητα, τότε είναι πραγματικότητα»
απάντησε ο Πιτ.
«Για παράδειγμα, η συναυλία που ήμασταν. Τα φώτα,
το πλήθος, η μουσική, ήταν όλα εκεί. Όμως όταν έκλεισα
τα μάτια, χάθηκαν όλα. Ήταν σαν να έκλεινα την πόρτα
ενός δωματίου και να έμπαινα σ’ ένα άλλο δωμάτιο. Σε
κείνο το δωμάτιο κοίταζα απ’ το παράθυρο».
«Και τι έβλεπες;»
«Υπήρχε μια αυλή. Ένα κοριτσάκι έκανε κούνια και
μια κυρία διάβαζε. Κάποιος φώναζε το όνομά μου. Κι
ήταν όλα τόσο ζωντανά. Ήμουν εκεί και το βίωνα. Είχα
ξεχάσει τη συναυλία».
Κι εγώ την ξέχασα εντελώς από τη στιγμή που σε ξα-
ναείδα μέσα στη συναυλία.
«Κι όλα αυτά την ώρα που οι Goldfrapp παίζανε το
“Deer Stop”. Τουλάχιστον ήταν φωτεινές εικόνες εκείνη
τη φορά. Δεν είναι πάντα έτσι» είπε η Μπριτ και φάνηκε
σαν να πέφτει σε περισυλλογή.
«Τι εννοείς;»
«Θα σου εξηγήσω άλλη φορά. Υπάρχει ένα πολύ
καλό κλαμπ εδώ κοντά που παίζει μουσική έθνικ. Θα
ήθελες να πάμε;»
Ο Πιτ έγνεψε καταφατικά.
Μπήκανε μέσα. Το μαγαζί ήταν γεμάτο καναπέδες,
μαξιλάρες, χαλιά, όλα σε ινδικά χρώματα. Λουλούδια

21