Page 14 - «Εκεί που άργησε να λάμψει ο ήλιος» - Παναγιώτης Ντούσκας - Άνεμος Εκδοτική

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΤΟΥΣΚΑΣ

λευκά και κόκκινα, πολύχρωμα πουλιά πάνω σε κλα-
διά, κυκλικά μοτίβα, ήταν κάποιες από τις διακοσμή-
σεις που έβλεπες τριγύρω. Τα μάτια του Πιτ έπεσαν σ’
ένα έπιπλο από ξύλο καρυδιάς με σκαλισμένα συρτά-
ρια. Πάνω του βρισκόταν ένα άγαλμα του θεού Κρίσνα.
Του έκανε εντύπωση και η μυρωδιά από την πρώτη στιγ-
μή. Ήταν ένα μίγμα αιθέριων ελαίων και χόρτου. Η μου-
σική έπαιζε δυνατά. Χορευτική, με ινδικά όργανα. Δεν
υπήρχε πολύς κόσμος. Οι λίγες παρέες ήταν διασκορπι-
σμένες στους καναπέδες και δεν δίνανε σημασία στους
γύρω τους. Έμοιαζαν να βρίσκονται στον κόσμο τους.
Αυτή την αίσθηση δημιουργούσε και το γεγονός ότι το
μαγαζί δεν ήταν ενιαίος χώρος, αλλά χωρισμένο σε δια-
μερίσματα. Όταν καθίσανε στο δικό τους διαμέρισμα, ο
Πιτ αισθάνθηκε σαν να ήταν εντελώς μόνοι.
«Περίμενε λίγο» του είπε η Μπριτ με το που κάθισαν
και σηκώθηκε απ’ το τραπέζι.
Ο Πιτ την παρατηρούσε από πίσω καθώς προχω-
ρούσε μέσα στο μαγαζί. Άρχισε να μιλάει σ’ έναν τύπο.
Φαίνονταν να γνωρίζονται καλά. Ο τύπος έκανε νόη-
μα σ’ έναν άλλον, ο οποίος πλησίασε αμέσως. Του είπε
κάτι στ’ αυτί και ξαναέφυγε. Ύστερα από λίγο επέστρε-
ψε κρατώντας ένα κουτί και το έδωσε στην Μπριτ. Η
Μπριτ το πήρε, έκανε μια κίνηση σαν να τον ευχαρι-
στούσε κι επέστρεψε στο τραπέζι.
«Θέλω να παίξουμε ένα παιχνίδι» είπε στον Πιτ. «Πι-
στεύεις στη μαγεία;»
«Πιστεύω στη μαγεία της στιγμής» απάντησε ο Πιτ
χαμογελώντας.
«Ξέρεις, οι πρόγονοί μας πίστευαν στη μαγεία. Σήμε-
ρα έχει χαθεί. Οι άνθρωποι σήμερα πιστεύουν ότι τα ξέ-
ρουν όλα. Κι ότι μπορούν να τα εξηγήσουν όλα. Πόσο

22