Page 18 - «Εκεί που άργησε να λάμψει ο ήλιος» - Παναγιώτης Ντούσκας - Άνεμος Εκδοτική

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΤΟΥΣΚΑΣ

«Συγγνώμη» είπε η Μπριτ αφού είχε απαντήσει στο
τηλέφωνο. «Συγγνώμη αλλά πρέπει να φύγω αμέσως.
Δυστυχώς δεν προλαβαίνω να σου αποκαλύψω τον πέ-
μπτο ρούνο, που είναι ο ρούνος του αποτελέσματος».
«Πώς θα σε ξαναδώ; Έχεις facebook;» ρώτησε με
αγωνία ο Πιτ.
«Απέχω, ξέρεις, απ’ όλους αυτούς τους ηλεκτρονι-
κούς τρόπους επικοινωνίας. Όμως…»
Με μια γρήγορη κίνηση έβγαλε ένα μικρό μπλοκ από
την τσάντα της, έκοψε μια σελίδα, έγραψε τον αριθμό
του κινητού της και το έδωσε στον Πιτ. Ο Πιτ έκοψε το
χαρτί στη μέση και στο λευκό κομμάτι έγραψε κι εκείνος
το δικό του κινητό και της το έδωσε.
«Αυτά είναι αμοιβαία» της είπε χαμογελώντας.
«Χάρηκα που σε γνώρισα» είπε εκείνη, ανταποδίδο-
ντας το χαμόγελο, και του έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο
στόμα.
«Κι εγώ χάρηκα» είπε ο Πιτ αμήχανα, μην έχοντας
προλάβει να συνειδητοποιήσει ότι έφευγε. «Θα σου τη-
λεφωνήσω».
Την παρακολούθησε ν’ απομακρύνεται βιαστικά,
ώσπου χάθηκε από το βλέμμα του. Αισθανόταν ότι είχε
βιώσει μία από εκείνες τις νύχτες που σου αλλάζουν τη
ζωή για πάντα. Είχε ήδη ξεχάσει τις προβλέψεις με τους
ρούνους, όμως δεν μπορούσε να ξεχάσει το βλέμμα της
καθώς του μιλούσε. Υπάρχει ένα μυστήριο σ’ αυτή τη γυ-
ναίκα. Κι αυτό το μυστήριο τον είχε εξιτάρει. Τα μόνα
πράγματα που ήξερε για εκείνη ήταν ότι την λένε Μπριτ
κι ότι ήταν φωτογράφος. Είχε όμως το τηλέφωνό της και
σύντομα θα της τηλεφωνούσε, επιδιώκοντας να την ξα-
ναδεί. Θα με φέρει άραγε το πνευματικό ταξίδι, για το
οποίο μου μίλησε ερμηνεύοντας τους ρούνους, σ’ εκείνη;
Ένιωσε ενθουσιασμό, μα και ανησυχία.

26