Page 20 - «Εκεί που άργησε να λάμψει ο ήλιος» - Παναγιώτης Ντούσκας - Άνεμος Εκδοτική

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΤΟΥΣΚΑΣ

τηλεφωνήσω το βραδάκι μετά από το ραντεβού με τον
καθηγητή. Αν το θέλει, θα πάω απόψε κιόλας στο Εδιμ-
βούργο για να την συναντήσω ξανά. Η προοπτική να την
ξαναδεί έκανε τον Πιτ να πετάει στα σύννεφα.
Ο Πιτ δεν ήξερε για ποιο λόγο ακριβώς ήθελε να μι-
λήσει μαζί του ο καθηγητής του, ο Δρ. Έντγκαρ. Υπέ-
θετε ότι θα είχε να κάνει με την πτυχιακή του. Το ραντε-
βού ήταν στις έξι το απόγευμα. Έξι παρά δύο λεπτά στε-
κόταν έξω από την είσοδο του σπιτιού του Δρ. Έντγκαρ
και χτυπούσε το κουδούνι του.
«Πιτ, καλώς ήρθες. Έλα μέσα. Θα πιείς ένα τσάι;»
είπε ο καθηγητής, δίνοντάς του το χέρι.
«Ευχαριστώ πολύ, κύριε καθηγητά».
«Κάθισε, δεν θ’ αργήσω».
Ο Δρ. Έντγκαρ ήταν περίπου 60 χρονών. Ήταν ένας
κύριος αρκετά εύσωμος, μα με πολύ συμπαθητική και
πρόσχαρη εμφάνιση. Ζούσε σ’ ένα μάλλον μεγάλο σπίτι
με τη γυναίκα του. Δεν είχε παιδιά. Το σπίτι του είχε κλα-
σική διακόσμηση, όπου κυριαρχούσε το ξύλο. Ξύλινο
δάπεδο, ξύλινη οροφή, ξύλινα έπιπλα… Μύριζε στην κυ-
ριολεξία ξύλο, κάτι που σου άφηνε μια αίσθηση ζεστα-
σιάς. Η τεράστια βιβλιοθήκη στα χρώματα της κερασιάς
κυριαρχούσε στο γραφείο του. Ήταν γεμάτη βιβλία, το-
ποθετημένα με φροντίδα. Το μάτι του Πιτ έπεσε σε μια
εντυπωσιακή ασημένια κούπα που είχε ο Δρ. Έντγκαρ
στο γραφείο του. Ήταν σε νατουραλιστικό στιλ μπα-
ρόκ, διακοσμημένη με σκαλιστά λουλούδια. Δεξιά απ’
την εξώπορτα υπήρχε ένας καθρέπτης σε ξύλινο πλαί-
σιο, που έμοιαζε με ακριβή αντίκα.
«Είναι η πρώτη φορά που έρχεσαι εδώ, έτσι δεν είναι
Πιτ; Σου αρέσει το σπίτι μου;» ρώτησε ο Δρ. Έντγκαρ,
ακουμπώντας τον δίσκο μ’ ένα τσαγιερό και δύο κούπες
στο τραπέζι.

28