Page 5 - «Εκεί που άργησε να λάμψει ο ήλιος» - Παναγιώτης Ντούσκας - Άνεμος Εκδοτική

ΕΚΕΙ ΠΟΥ Ο ΗΛΙΟΣ ΑΡΓΗΣΕ ΝΑ ΛΑΜΨΕΙ

βει στην πάνω πλευρά του κάστρου και πλέον δεν βρι-
σκόταν μακριά από τον συναυλιακό χώρο.
Πριν προλάβει να μπει στην παμπ, τον είχαν ήδη
αγκαλιάσει κάποιες οικίες νότες. Παίζανε ένα τραγού-
δι των U2. Τι τέλεια υποδοχή! Κάθισε στην μπάρα κι
έκλεισε τα μάτια ν’ αφουγκραστεί τους στίχους:

Είσαι ριψοκίνδυνη μα μου μιλάς ειλικρινά
Μου τραγουδάς όμως δεν ξέρεις τι θέλεις

Ήταν το τραγούδι «Who’s gonna ride your wild
horses?» . Μερικές στιγμές είναι σαν να γεννιούνται για
*
σένα. Έτσι ένιωθε o Πιτ για εκείνη τη στιγμή που βίωνε,
ότι είχε γεννηθεί για εκείνον, ότι του ανήκε. «Τι θα πιείς;»
τον ρώτησε η μπαργούμαν με ιρλανδική προφορά, μια
καστανομάλλα είκοσι περίπου ετών με γαλανά μάτια.
Μάλλον φοιτήτρια. Μα βέβαια, είναι ιρλανδική παμπ.
Δεν είναι τυχαίο που το πρώτο τραγούδι που άκουσα
ήταν των U2.
«Μία Γκίνες, παρακαλώ» είπε στην μπαργούμαν.
Δεν είχε πάει ποτέ στο Δουβλίνο. Θα ήθελε να κάνει
ένα ταξίδι εκεί.
Η παμπ ήταν σχετικά άδεια. Μια παρέα παρακολου-
θούσε ποδόσφαιρο στη γιγαντοοθόνη. Ένα ζευγάρι συ-
ζητούσε κοντά στο παράθυρο. Η μπαργούμαν καθάριζε
ποτήρια. Παραδίπλα του καθόταν ένας άλλος τύπος. Ο
Πιτ είχε μια προαίσθηση για εκείνο το βράδυ ότι κάτι θα
γινόταν. Αισθανόταν σαν μέσα σε όνειρο όπου τα πάντα
μπορούν να συμβούν, όπου ακόμα και το πιο απρόσμενο
γεγονός αποκτά νόημα, και συμβαίνει φυσικά, δίχως να
μοιάζει απρόσμενο, και όλα μέσα στο όνειρο αποκτούν
* Οι δύο στίχοι του τραγουδιού που παρουσιάζονται εδώ είναι επι-
νοημένοι από τον συγγραφέα.

13