Page 7 - «Εκεί που άργησε να λάμψει ο ήλιος» - Παναγιώτης Ντούσκας - Άνεμος Εκδοτική

ΕΚΕΙ ΠΟΥ Ο ΗΛΙΟΣ ΑΡΓΗΣΕ ΝΑ ΛΑΜΨΕΙ

«Αυτό που προκαλεί πόνο προκαλεί και χαρά», έλεγε
λοιπόν ο Προφήτης. Μήπως ήταν όντως προφητικό για
μένα, αναρωτήθηκε. Απλώς πρέπει να κοιτάξουμε μέσα
μας για να καταλάβουμε. Δεν ξέρω. Μερικές φορές γνω-
ρίζουμε ανθρώπους και δεν ξέρουμε ποιος είναι ο λόγος
που τους γνωρίζουμε. Ο Πιτ αισθάνθηκε ότι εκείνη την
κοπελίτσα την γνώρισε μόνο και μόνο για να του πει εκεί-
να τα λόγια.
Συνέχισε τη βόλτα του κάνοντας εκείνες τις σκέψεις.
Ήταν έτοιμος να βγάλει το μπλοκ του για να τις κατα-
γράψει. Ίσως να έφτιαχνε κιόλας το προσχέδιο για κά-
ποιο ποίημα. Ξαφνικά αισθάνθηκε να τον διαπερνά ένα
ρίγος. Ένιωσε να σταματάει ο χρόνος. Διέκοψε το βήμα
του και στάθηκε ακίνητος, απλώς κοιτώντας την… το
προαίσθημα που είχα… είναι αυτή μήπως η προσωπο-
ποίηση του; Βρίσκεται πραγματικά εκεί ή μήπως ονει-
ρεύομαι;
Βρισκόταν εκεί. Φαινόταν απορροφημένη σε σκέ-
ψεις. Τα μαλλιά της ήταν αγγελικά ξανθά. Τα μάτια της
πρέπει να είναι γαλάζια. Δεν την είχε ξαναδεί κι όμως αι-
σθανόταν ότι το όλο σκηνικό της αποψινής βραδιάς είχε
δημιουργηθεί για να την γνωρίσει.
Για μια στιγμή έκανε γύρους γύρω από τον εαυτό
του (πραγματικούς ή νοερούς). Μα γιατί κολλάω τόσο;
Πόσο αυθόρμητη μου είχε βγει η κουβέντα με την κο-
πελίτσα πριν στην πλατεία. Πρέπει να την γνωρίσω
οπωσδήποτε. Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Στεκό-
ταν απλώς εκεί και την κοίταζε. Ήθελε να της μιλήσει.
Πόσο πολύ το ήθελε! Μα βρισκόταν σε δίλημμα. Δεν
ήταν ακριβώς δειλία. Ήταν μια περίεργη αίσθηση συνά-
ντησης με το πεπρωμένο. Ήταν σαν να φοβόταν να προ-
χωρήσει προς τα εμπρός και να πάρει τη μοίρα στα χέ-

15