Page 8 - «Εκεί που άργησε να λάμψει ο ήλιος» - Παναγιώτης Ντούσκας - Άνεμος Εκδοτική

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΤΟΥΣΚΑΣ

ρια του. Όσα έχω βιώσει μέχρι τώρα ήταν μόνο και μόνο
για να βρεθώ τώρα εδώ σε τούτη τη στιγμή. Πόσο εκπλη-
κτικά είναι κάποια πράγματα!
Εκείνη καθόταν αμέριμνη σ’ εκείνη τη γωνία δίπλα
στο κάστρο του Εδιμβούργου. Ξανθιά με κοντό μαλλί,
γαλάζια μάτια κι εκείνο το εναλλακτικό στιλ που πάντα
λάτρευε ο Πιτ. Καθόταν αμέριμνη, δίχως να ξέρει τι θύ-
ελλα είχε προκαλέσει στον νου του.
Το τσιγάρο θα μου δώσει δύναμη, σκέφτηκε ο Πιτ μες
την αδυναμία του και άναψε τσιγάρο. Όσο στεκόταν να
την κοιτάζει δεν πρέπει να κράτησε πάνω από τρία λε-
πτά. Όμως ήταν τόσο έντονα βομβαρδισμένος μέσα του
από σκέψεις και συναισθήματα, ώστε το κάθε δευτερό-
λεπτο αποκτούσε άλλη διάσταση. Θα είμαι εντελώς ηλί-
θιος αν δεν πάω να της μιλήσω. Ή τώρα ή ποτέ. Θα το
μετανιώνω για μια ζωή. Τι έχω να χάσω; Και μέσα σ’
όλες αυτές τις σκέψεις, μέσα σ’ όλη αυτή την ένταση, κα-
πνίζοντας αγχωτικά το τσιγάρο, γύρισε από την άλλη κι
έφυγε σαν βρεγμένη γάτα. Δεν πήγε να της μιλήσει.
Κατευθύνθηκε με το κεφάλι κατεβασμένο προς το
Λίκουιντ Ρουμ, τον συναυλιακό χώρο. Ένιωθε τη ζωή να
ξεγλιστράει απ’ τα χέρια του. Τελικά δεν θέλει και πολύ
να πάθεις κατάθλιψη. Καλύτερα ν’ ανοίξει η γη και να
με καταπιεί. Μετανιώνεις ευκολότερα για κάτι που δεν
κάνεις, παρά για κάτι που κάνεις. Πόσους φίλους είχε
συμβουλέψει χρησιμοποιώντας την ατάκα αυτή, κι όμως
τώρα είχε απογοητεύσει τον εαυτό του. Πάει πια, χάθη-
κε η μαγεία της ημέρας. Με αυτές τις σκέψεις κι έχοντας
χάσει πια την όρεξη για τη συναυλία, μπήκε στην ουρά
για το Λίκουιντ Ρουμ.
Η ουρά τού φαινόταν ατέλειωτη. Προχωρούσε αργά
αλλά σταθερά κι ήταν μια μάλλον ευχάριστη εμπειρία, με

16