Page 6 - Ο υιός του Νείλου - Εμμανουήλ Γ. Μαύρος - Άνεμος Εκδοτική
P. 6
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟΣ
Σε κάποιες γωνιές έβλεπες πολλούς να λούζουν το
κεφάλι τους με μπουκάλες νερό. Η ζέστη ανυπόφο-
ρη, που ούτε οι Άραβες την άντεχαν. Ήταν Ιούλιος,
στο Κάιρο της Αιγύπτου.
Άφησα με δυσκολία την παρόχθια λεωφόρο για
να κλειστώ στα στενά προς το κέντρο της πόλης.
Πώς αντέχω ακόμα τόσο καιρό, απορώ με τον εαυ-
τό μου. Κόσμος παντού άναρχα να περνά τον δρό-
μο, κορναρίσματα από τα σαραβαλάκια, επικίνδυ-
να αγοραία βανάκια των δώδεκα ατόμων που ξεκι-
νούν όποτε και όταν γεμίσουν, να λειτουργούν ως
συγκοινωνίες και να κλείνουν τον δρόμο. Κατά μή-
κος του δρόμου Αχμέτ Ουράμπι αποφάσισα να στα-
ματήσω και βγήκα από το αυτοκίνητο για λίγο νερό
και κολατσιό.
Όχι πολύ μακριά από τον Νείλο, η πόλη γινό-
ταν πιο θορυβώδης. Το Μαντινάτ Αλ Μουχαντισίν,
γνωστό για τα οριεντάλ κλαμπ και όχι μόνο, με γυ-
ναίκες έτοιμες να προσφερθούν για λίγα δολάρια,
κρυφά, διότι ο Αλλάχ του Κορανίου δεν θα το επέ-
τρεπε ποτέ αυτό, ήταν η μόνη μου ευχαρίστηση για
ένα απομονωμένο τσιγάρο. Οι άνδρες με κοιτούσαν
περίεργα. Μια γυναίκα μόνη, χωρίς μαντίλα, τσα-
ντόρ ή μπούργκα, με τα μαλλιά ελεύθερα, το τιραντέ
μπλουζάκι και το κοντό σορτς, αποτελούσα το χάζι
τους, κι εκείνοι το εύθυμο διάλειμμά μου.
Διέσχισα τη Ρασίντ και μπήκα στο κτίριο Ελ
Γκαρίμπ, δίπλα από το εστιατόριο τεκέ του τούρ-
κου Οζίλ. Αν και απαγορευόταν, το χασίς βρόμαγε
10
