Διαβάζει και προτείνει η συγγραφέας Χριστίνα Σουλελέ
Το παρόν βιβλίο, «Μιλήματα αποσιωπήματα- Μια σπουδή στην απουσία», που κυκλοφορεί από την άνεμος εκδοτική, αποτελείται από ποιήματα και πεζά τα οποία είναι απότοκα της βαθιάς εσωτερικής διεργασίας του δημιουργού του. Ο Κωστής Μεϊντάνης, ως ευαίσθητος και βαθιά σκεπτόμενος άνθρωπος, τολμά να μας παρουσιάσει την αλήθεια των σκέψεών του, έτσι όπως αυτές πηγάζουν από τα προσωπικά του βιώματα ή εκπορεύονται από τις αγωνίες του, για όσα έχουν «ψευτίσει και ξεφτίσει γύρω μας».
Η ποίηση είναι ίαση, γι’ αυτό ο δημιουργός καταφέρνει άλλοτε με τα μιλήματα και άλλοτε με τα αποσιωπήματα, να μετατρέψει όσα γδέρνουν την ψυχή μας, σε βελούδινα αγγίγματα. Στο επίκεντρο τοποθετεί τον άνθρωπο, γι’ αυτό ολόκληρο το έργο του αποπνέει τρυφερότητα. «Το μόνο μέτρο της ζωής μας, όπως μας δόθηκε (όπως προδόθηκε), που δεν επιδέχεται έκπτωση στην αξία του είναι ο Άνθρωπο» μας εκμυστηρεύεται.
Κάποιες φορές γίνεται καυστικός, άλλες φορές απαισιόδοξος, με ένα πέπλο θλίψης να σκεπάζει τις σκέψεις και τις λέξεις του. Αφήνει όμως και χαραμάδες αισιοδοξίας, καθώς επιδιώκει να μην αφήσει τον αναγνώστη εκτεθειμένο, απέναντι στη θλίψη που επιβάλλει το βίωμα των χαμένων ονείρων ή η βαρβαρότητα της εποχής. Για τον ποιητή, “ο πόνος είναι φάρμακο, διότι καθαρίζει τις αρτηρίες της ψυχής μας από το δηλητηριώδες λίπος του εγωισμού μας, επομένως κρατάει απρόσβλητη την υγεία της ανθρωπιάς μας”. «Σύννεφα είν’ αυτά που κρύβουν τόσο επίμονα το χαμόγελο της ζωής ή μήπως εγώ, εγώ, τόσο πολύ «εγώ» γύρω μου και μέσα μου ήμουν τελικά ο προδότης της;» αναρωτιέται.Η σιωπή παίζει πρωτεύοντα ρόλο στο έργο του. «Στα λόγια πολλές φορές σκοντάφτουμε, γι’ αυτό και οι πληγές μας. Στη σιωπή, ποτέ. Όταν μας αγκαλιάζει, είναι κάθε φορά τόσο τίμια…» μας εξομολογείται και χρησιμοποιεί αποσιωπητικά στο τέλος, που μαρτυρούν πολλά περισσότερα απ΄ τις λέξεις της φράσης.
Η σιωπή παίζει πρωτεύοντα ρόλο στο έργο του. «Στα λόγια πολλές φορές σκοντάφτουμε, γι’ αυτό και οι πληγές μας. Στη σιωπή, ποτέ. Όταν μας αγκαλιάζει, είναι κάθε φορά τόσο τίμια…» μας εξομολογείται και χρησιμοποιεί αποσιωπητικά στο τέλος, που μαρτυρούν πολλά περισσότερα απ΄ τις λέξεις της φράσης.
Η γλώσσα του χαρακτηρίζεται από λογοτεχνίζουσα στοχαστικότητα, έτσι που και τα πεζά του κείμενα διαθέτουν ποιητική αύρα. Έχει όμως και αμεσότητα, γι’ αυτό τα μηνύματα που στέλνει, γίνονται κτήμα του κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου. Η αγωνία του ποιητή είναι να κρατήσει τη γλώσσα ζωντανή, μην τυχόν και ξεχαστούν οι λέξεις, γι’ αυτό στο έργο του παρατηρούμε πλούτο λέξεων και εκφράσεων. «Σήμερα μοιάζει αποξεχασμένη από εμάς τους ίδιους. Σχεδόν στερεμένη. Έτσι όπως μιλάμε, όπως γράφουμε…» μας εξομολογείται.
Οι λέξεις του δεν είναι μονοσήμαντες, αντιθέτως επιδέχονται πολλές αναγνώσεις. Αυτό, αναπόφευκτα, μας οδηγεί να γίνουμε κοινωνοί των δικών του εσωτερικών κλυδωνισμών και να ταυτίσουμε ή να ανακαλύψουμε τα δικά μας σκιρτήματα χαράς, θλίψης ή χαμένων ονείρων, με όσα κομίζουν οι λέξεις του. Με λίγα λόγια γινόμαστε συν-δημιουργοί.
Το αναγνωστικό ταξίδι του παρόντος βιβλίου με οδήγησε σε μονοπάτια προσωπικών αναζητήσεων, τα οποία ή δεν τα είχα περπατήσει ή τα είχα προσπεράσει βιαστικά, γι’ αυτό με πλούτισε με σκέψεις, λέξεις και συναισθήματα.
Εύχομαι να είναι καλοτάξιδο, να διαβαστεί και να αγαπηθεί από πολλούς αναγνώστες, διότι ένα τέτοιο βιβλίο αποτελεί λογοτεχνικό κόσμημα στη βιβλιοθήκη μας.
