Γράφει η Κάτια Κρεμαστούλη
Μια οικογένεια ενωμένη, διχάζεται και χωρίζει, αποδυναμώνεται εξαιτίας ενός γεγονότος. Μια καταστροφική τραγωδία βαραίνει για χρόνια τους ώμους, την ψυχή των τεσσάρων μελών της σκορπώντας τα συντρίμμια τους.
Και κει θαμμένη μαζί τους η αλήθεια να προσπαθεί να γεμίσει τα κενά της ανάμεσα στα λόγια τ’ ανομολόγητα, στις σκέψεις που ζητούσαν μια εξήγηση, στα συναισθήματα που κρύβονταν μέσα στις σιωπές…
Σε εκείνην την ζωή την παρούσα μα συγχρόνως τόσο απούσα, σε έναν πόνο που καλούσε συνεχώς το μίσος και την λησμονιά, σε εκείνες τις αναμνήσεις που αναμόχλευαν ένα παρελθόν που ζητούσε να κυριαρχήσει με όλα του τα αμαρτήματα, στις ερωτήσεις που έπαιρναν τις απαντήσεις μέσα από προτάσεις ημιτελής, σε όλα εκείνα τα χρόνια τα φευγάτα που σκόρπισαν τα όνειρα και θυσίασαν τον έρωτα στο όνομα του καθήκοντος, η αλήθεια εκεί πάντα να ζητά εναγωνίως τις εξηγήσεις, τις απαντήσεις στα τόσα «γιατί», αυτές που έστω και αργά θα πρόσφεραν το φιλί, θα έλεγαν την συγγνώμη, θα δέχονταν την συγχώρεση, θα έφερναν την λύτρωση…
Η δικαιοσύνη προσκυνά το κέρδος.
Το ρεαλιστικό, γεμάτο ανατροπές και αγωνία, νέο μυθιστόρημα της Άννης Παπαθεοδώρου, μας ανοίγει την πόρτα ενός σπιτιού και συγχρόνως την πόρτα της ίδιας της ζωής που πολλές φορές την προδίδουμε ακολουθώντας τα λάθος μονοπάτια μπερδεμένοι, θύματα όλοι ανάμεσα στα τόσα «αν» , «ίσως», «μπορεί».
- Η πατριαρχία χτίζει τα τείχη της στα όνειρα.
Ο ρατσισμός εξοστρακίζει τον έρωτα.
Οι προκαταλήψεις δρουν προκαλώντας την αντίδραση και την απόρριψη.
Το ψέμα σέρνει τις πιο βαριές του αλυσίδες.
Η αγάπη θυσιάζεται στο καθήκον.
Η φυγή η μόνη διέξοδος για τον γλιτωμό.
Η τέχνη δείχνει τον προορισμό μέσα στο μεγαλείο της.
Η μοναξιά χύνει τα δάκρυα της και οι σιωπές φωνάζουν, σε εκείνο το «τότε» που χάραξε το «τώρα», σε αυτό το «τώρα» που ζητά να ξορκίσει τα φαντάσματα, τους δαίμονες του «τότε» και που η Άννη Παπαθεοδώρου το πλέκει περίτεχνα με την έξοχη πένα της…
Το ρεαλιστικό, γεμάτο ανατροπές και αγωνία, νέο μυθιστόρημα της Άννης Παπαθεοδώρου, μας ανοίγει την πόρτα ενός σπιτιού και συγχρόνως την πόρτα της ίδιας της ζωής που πολλές φορές την προδίδουμε ακολουθώντας τα λάθος μονοπάτια μπερδεμένοι, θύματα όλοι ανάμεσα στα τόσα «αν» , «ίσως», «μπορεί».
«Υπάρχουν πάντα τέσσερις πλευρές σε κάθε ιστορία: Η δική σου εκδοχή, η δική τους εκδοχή, η αλήθεια και αυτό που πραγματικά συνέβη».
Ζαν Ζακ Ρουσσώ.
Και η συγγραφέας, πατά πάνω σε αυτήν τη ρήση του Ζαν Ζακ Ρουσσώ και μας καλεί να δούμε μια πραγματική καταστροφή, να αφουγκραστούμε, να νιώσουμε τους ήρωες της μέσα στα αποκαΐδια της που καπνίζουν τα μυστικά και τα λόγια τα ανομολόγητα, προτρέποντας μας να αναρωτηθούμε πού άραγε μέσα σε αυτήν την τραγική ιστορία να βρίσκεται η αλήθεια και πού το ψέμα…
Τέλος να πω, πως την Άννη Παπαθεοδώρου την γνώρισα από την σπουδαία της δυστοπική τριλογία «ΕΥΤΟΠΙΑ».
Από τότε ακολουθώ πιστά το συγγραφικό της μονοπάτι όπου η στοχαστική, αληθινή, διάφανη πένα της, χαράζει βαθιά πάντα το νου και την ψυχή μου..
Και για ακόμα μια φορά θέλω να της δώσω τα πολλά μπράβο μου, τα αμέτρητα ευχαριστώ μου.
