Η κριτική ματιά του Θανάση Σταυρόπουλου
Ο Γιάννης Φιλιππίδης επανέρχεται για μία ακόμα φορά σε γνώριμα για αυτόν μέρη και καταπιάνεται για μία ακόμη φορά με τα «νερά» που έχουν ταράξει στο παρελθόν την ελληνική κοινωνία. Το θέμα του μυθιστορήματός του είναι ευρέως γνωστό. Δεν πρωτοτυπεί, ωστόσο σκαλίζει βαθύτερα με την αιχμή της πένας του ό,τι είναι τόσο γνώριμο και οικείο σε όλους μας. Η ιστορία του απλή, καθημερινή, αν και εξελίσσεται μέσα στις μεταπολεμικές δεκαετίες των ‘50-‘70, θα μπορούσε κάλλιστα να συνέβαινε σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή της νεότερης ελληνικής πραγματικότητας.
Μία οικογένεια, μία κόρη, μία αδελφή, ένας έρωτας, μία αναπάντεχη εγκυμοσύνη. Αλήθεια πόσο κοντινό μας, πόσο δίπλα μας το θέμα; Ποιος δεν γνώρισε, δεν άκουσε μία τέτοια ιστορία; Γεμάτη η ελληνική επαρχία και οι πόλεις της Ελλάδας από ανάλογα περιστατικά. Χιλιοειπωμένη; Ναι, αλλά με πόση, αλήθεια, μαεστρία αγγίζει το θέμα του ο Γιάννης Φιλιππίδης! Με πόση ευαισθησία μας προτείνει την τόσο, μα τόσο απλή μέθοδο της απαλοιφής των πράξεων και των σκοτεινών σκέψεων κάποιων ηρώων του έργου του.
Και αν νομίζετε ότι το βιβλίο αυτό είναι ένα δύστοκο και σκοτεινό ανάγνωσμα,
λόγω κυρίως του θέματός του, πλανάστε πλάνην οικτρά,
γιατί ο Γιάννης Φιλιππίδης έχει στήσει τον λόγο του μέσα στο φως.
Υπάρχει παντού φως, ανεξαρτήτως της σκοτεινής ζωής των ηρώων του.
Μία απλή «κίνηση» χρειάζεται, μας λέει ο συγγραφέας. Μία μοναδική «αποσκευή» που πρέπει να κουβαλάει ο καθένας μας μέσα του. Πολύτιμη και αναγκαία για να προχωρήσουμε ως ανθρώπινο είδος. Την αποδοχή. Την παραδοχή ότι κανείς δεν είναι υπεράνω κανενός, και κυρίως καμία κοινωνία δεν μπορεί, δεν είναι και δεν ήταν ποτέ αρμόδια να κρίνει και κυρίως να καταδικάσει κανένα μας. Το επιστέγασμα όλων, η αγάπη, απ’ όπου κι αν πηγάζει -από γονέα, συγγενή, φίλο, σύντροφο.
Ο Γιάννης Φιλιππίδης περνάει από ψιλή σήτα την «Άγια Οικογένεια» της Ελλάδας. Την οικογένεια που στάθηκε πολλές φορές εμπόδιο στις ζωές των ανθρώπων που την στελέχωναν. Εμπόδιο που πήγαζε κυρίως από τον ολοσχερή και καθηλωτικό φόβο της περιβάλλουσας κοινωνίας. Ωστόσο ακόμα και μέσα από τέτοιες θλιβερές συνθήκες ζωής, ακόμα και όταν στις καρδιές των «δικών» μας ανθρώπων επικρατεί η ομίχλη και η ζοφερή ανασφάλεια, ακόμα και τότε υπάρχει μία μικρή λάμψη που σιγά-σιγά γιγαντώνεται και γίνεται ένας ήλιος ικανός να «κάψει» τόσο τις «αμαρτίες γονέων» όσο και να φωτίσει τις στιγμές πληγωμένων ανθρώπων που πρωτοστατούν στην επιβολή της αλήθειας και του ορθού λόγου. Και αν νομίζετε ότι το βιβλίο αυτό είναι ένα δύστοκο και σκοτεινό ανάγνωσμα, λόγω κυρίως του θέματός του, πλανάστε πλάνην οικτρά, γιατί ο Γιάννης Φιλιππίδης έχει στήσει τον λόγο του μέσα στο φως. Υπάρχει παντού φως, ανεξαρτήτως της σκοτεινής ζωής των ηρώων του. Και ίσως και για αυτό, με επίγνωση λόγου το καταθέτω, όταν το διαβάσετε να είστε σίγουροι πως ό,τι καιρό και να έχει έξω από το παράθυρό σας, εσείς θα συμφωνήσετε και θα παραδεχτείτε ότι «είχε λιακάδα σήμερα»…
Η κριτική δημοσιεύθηκε στα Βιβλιοσημεία
