Κριτική από την Κυριακή Γανίτη.
«…Για μένα -ως αναγνώστρια- το να πω ότι αγαπώ και επιλέγω να διαβάζω όλα τα έργα κάποιου συγγραφέα, συνεπάγεται ότι έχει καταφέρει να ”ξεκλειδώσει” όχι μόνο τη σκέψη, αλλά και τα κρυφά μονοπάτια που οδηγούν στην ψυχή και στην καρδιά μου. Ναι, έχει τον τρόπο να με κάνει να νιώθω πραγματικά καλά μέσα στα εκάστοτε πονήματά του. Οπότε, θα σας συμβούλευα να θεωρείτε την έκφραση της προτίμησης του αναγνωστικού κοινού σε εκείνους ως ένα ”παράσημο” τιμής και να μην τη συγχέετε με οτιδήποτε αρνητικό.
Ένας από τους πιο αγαπημένους μου συγγραφείς, ο Γιάννης Φιλιππίδης, αυτός ο εξαιρετικός πεζογράφος επανέρχεται με κάτι διαφορετικό από ό,τι τον έχουμε συνηθίσει. Γνωστός από τα μυθιστορήματά του -κατά βάσει κοινωνικά- έχει αυτόν τον προσωπικό του τρόπο να μας εκφράζει και να ”βγάζει” από μέσα μας είτε ό,τι μας προβληματίζει, πονά, ενοχλεί είτε ό,τι μας χαροποιεί…
Κάθε φορά θα ανυπομονώ με καρτερικότητα για το επόμενο έργο του.
Κι αν αργήσει; Έχω στη βιβλιοθήκη μου έργα του που λειτουργούν
ως ”αποκούμπι” για τις εύκολες, μα και τις δύσκολες ώρες.
Εάν υπάρχει κάτι, που χαρακτηρίζει την πένα του συγγραφέα, είναι το γεγονός ότι όντας ενήλικας καταφέρνει, και παρά τα όποια αρνητικά και την ασχήμια αυτού του κόσμου, να διατηρεί ζωντανή τη φλόγα της ελπίδας μέσα από την παιδικότητα της ψυχής του που δεν την έχει τόσο βίαια -όπως άλλοι άνθρωποι- αποχωριστεί, καθώς μεγαλώνει.
Ο Γιάννης Φιλιππίδης έχει ένα μεγάλο προσόν! Ποιο είναι αυτό; Να παίρνει ακόμη και την πιο απλή λέξη και να της δίνει νόημα και υπόσταση είτε μέσω των μεγαλύτερων είτε των μικρότερων (βλέπε ποιήματα) κειμένων του. Στο παρόν έργο εμπνέεται από τις λέξεις μοναξιά, έρωτας, θλίψη, αναβλητικότητα, θυμός, πόνος, αποξένωση, απόγνωση και μερικών ακόμα και εκεί πάνω ”χτίζει” με τα λόγια του τα όσα σημαντικά θέλει να μας μεταδώσει. Και ξέρετε πού καταλήγει; Στο να μας (υπεν)θυμίσει όσα έχουν πραγματική αξία στη ζωή μας και ότι πρέπει, επιτέλους, να στρέψουμε το βλέμμα και την προσοχή μας προς εκείνα, κοιτάζοντας κι έχοντας εμπιστοσύνη στη δύναμη που φωλιάζει μέσα μας…
Άν και δεν επιθυμώ να είμαι απόλυτη σε σχέση με τα βιβλία και τους/τις συγγραφείς, εδώ λέω με σιγουριά ότι ποτέ των ποτών δε θα πάψω να γοητεύομαι από την πένα του Γιάννη Φιλιππίδη. Κάθε φορά θα ανυπομονώ με καρτερικότητα για το επόμενο έργο του. Κι αν αργήσει; Έχω στη βιβλιοθήκη μου έργα του που λειτουργούν ως ”αποκούμπι” για τις εύκολες, μα και τις δύσκολες ώρες.
