catisart.gr - Χριστίνα Αυγερινού, "γέλιο" στο χρώμα των ονείρων




Λογοτεχνία δεν διαβάζουμε για να διδαχτούμε. Ούτε για να διασκεδάσουμε. Λογοτεχνία διαβάζουμε για να ταξιδέψουμε. Γνώρισα ένα κορίτσι ίδιο με κόκκινο βαθύ βελούδο, βελούδο ζεστό και απαλό, που μας ταξιδεύει μέσα από το πρώτο της βιβλίο, «Το γέλιο της καταιγίδας». Είναι η Χριστίνα Αυγερινού, μια νέα, πρωτοεμφανιζόμενη πεζογράφος γεμάτη ανθρώπινη ευαισθησία και χαμόγελο. Μας μιλά για όσα αγαπάμε ή χάνουμε, για τα πράγματα, τα πλάσματα, τις σημασίες που αγγίζουν το δέρμα μας και διεισδύουν στην ψυχή μας. Μας μιλά για την Αλίκη, την ηρωίδα της, μια έφηβη, που μπαίνει στη δίνη και την περιδίνηση της ζωής. Μέσα από ένα άτυπο ημερολόγιο, η Αλίκη ερωτεύεται, περνά και προσπερνά, στρίβει, αλλάζει κατεύθυνση, τρέχει, χάνεται στο σκοτάδι, γίνεται σκιά. Η Χριστίνα Αυγερινού τα βλέπει όλα από το ύψος μιας νοητικής οροφής. Έχει συνείδηση των απαιτήσεων της έκφρασης και ακρίβεια στη σκέψη. Μιλάει πέραν από κοινοτοπίες, μέσα από ένα κομψό γράψιμο που δεν βαραίνει, βλέπει καθαρά και σταματά και αναλύει με κριτικό πνεύμα. Η ηρωίδα της εν τέλει γίνεται πολύχρωμο νερό, βροχή, καταλυτική καταιγίδα, χωρίζεται σε αφρισμένα ρυάκια, σχηματίζει ποτάμια. Είναι νικήτρια. Όπως νικήτρια είναι και η Χριστίνα, που ήδη ετοιμάζει το δεύτερο βιβλίο της, και οδηγεί η ίδια τη ζωή της στον αγώνα που έχει το χρώμα των ονείρων της.


Γεννήθηκα, μεγάλωσα και κατοικώ μόνιμα στην Αθήνα, αλλά η καταγωγή μου είναι από την Αρκαδία, από ένα πανέμορφο χωριό στις πλαγιές του Μαινάλου, τα Λαγκάδια.


Ποιες είναι οι πιο έντονες αναμνήσεις σου;

Έντονες αναμνήσεις, για να είμαι ειλικρινής, απ’ την παιδική μου ηλικία δεν έχω πολλές. Ίσως, όμως, θα μπορούσα να μιλήσω για εικόνες απ’ τις καλοκαιρινές διακοπές σε διάφορα νησιά του Αιγαίου, για λίγους καλούς φίλους με τους οποίους ξαναβρέθηκα πρόσφατα και για τα βράδια που η μητέρα διάβαζε υπομονετικά παραμύθια σε μένα και τον αδερφό μου, λίγο πριν κοιμηθούμε.


Ποια ήταν τα αναγνώσματα των παιδικών σου χρόνων;

Απ’ τα δώδεκα σχεδόν μυήθηκα στην ενήλικη πεζογραφία, ως τότε, όμως, είχα ήδη προλάβει να διαβάσω πολλά παιδικά παραμύθια κι ένα πολύ μεγάλο μέρος της σύγχρονης παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας. Απ’ τα έργα αυτά θα ξεχώριζα αμέσως εκείνα της Λίτσας Ψαραύτη και της Ζωρζ Σαρρή. Παράλληλα, βέβαια, είχα διαβάσει και κλασικά παιδικά έργα, μερικά απ’ τα οποία -εκδόσεων πεντηκονταετίας πλέον φυλαγμένων απ’ το θείο μου- σήμερα δεν κυκλοφορούν.


Σε ποια ηλικία άρχισες να γράφεις δικά σου κείμενα, εκτός σχολείου;

Άρχισα να γράφω μικρές ιστορίες ή, όπως τα αποκαλώ, «στιγμιότυπα» σχεδόν απ’ τα δεκατέσσερα. Μια εικόνα, ένα γεγονός, ένα συναίσθημα αποκρυσταλλώνονταν στο «χαρτί» εμποτισμένα με τη δική μου ψυχή. Στα δεκαοχτώ είχα ήδη ολοκληρώσει το πρώτο μου μυθιστορηματάκι, το οποίο, βέβαια, δεν ήταν τίποτα άλλο από μια άσκηση, τότε, ωστόσο, είχε τη δική του συναισθηματική αξία. Δυστυχώς, το τελικό αυτό αρχείο έχει χαθεί και το μόνο που κατάφερα να «σώσω» είναι μια πρώιμη μορφή του κειμένου και την ανάμνηση από τα πρώτα μου εφηβικά, «συγγραφικά» ξενύχτια.


Ο χρόνος απαλύνει τις θύμησες; Τις στρογγυλεύει;

Ίσως ν’ ακούγεται «κλισέ», αλλά ναι, ο χρόνος είναι ισχυρός σύμμαχος κι εχθρός μας απέναντι στη μνήμη. Μπορεί να θαμπώσει τις όμορφες κι άσχημες θύμησες, αλλά και να εξωραΐσει τις δεύτερες, συμφιλιώνοντάς μας μαζί τους και με τα συναισθήματα που τις ποτίζουν, να μαλακώσει τον πόνο και να πραΰνει την οργή τους. Η δύναμή του, ωστόσο, είναι πεπερασμένη, είναι ανίκανος να τις εξαχνώσει. Πάντα θυμόμαστε χαμογελώντας γλυκά ή πικρά, ακόμα και δακρύζοντας. Οι αναμνήσεις είναι το παρελθόν μας και το παρελθόν είναι δικό μας, ένα κομμάτι της ζωής μας, το οποίο, πιστεύω, μας αξίζει να το φυλάξουμε και να το διαφυλάξουμε…


Είναι προτιμότερο κάποιες μνήμες σκληρές και οδυνηρές να μένουν θαμμένες για πάντα;

Πιστεύω πως καθετί που θάβεται, δεν αντιμετωπίζεται. Τις περισσότερες φορές έχουμε την τάση από άμυνα να αρνούμαστε επώδυνα γεγονότα και καταστάσεις, εξωθώντας τα σε περιοχές του μη συνειδητού, με την αυταπάτη πως δεν μας επηρεάζουν. Ωστόσο, αυτά εξακολουθούν να μένουν συναισθηματικά «αχαλίνωτα» και να μας διαβρώνουν, όταν δε αναδυθούν στη συνείδηση, γίνονται συχνά επικίνδυνα, ακόμη και (αυτο-) καταστροφικά.


Τι είναι σημαντικό να μάθουμε, κατά τη γνώμη σου;

Είναι σημαντικό, νομίζω, να μάθουμε να αναγνωρίζουμε και να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματά μας, κυρίως τα αρνητικά, είτε μόνοι είτε με κάποια εξωτερική βοήθεια, γιατί μονάχα τότε θα καταφέρουμε να συμφιλιωθούμε πραγματικά με τις μνήμες και τον εαυτό μας, εξασφαλίζοντας την εσωτερική μας ισορροπία.


Τι είναι το μυθιστόρημά σου "Στο γέλιο της καταιγίδας"; Πώς θα το περιέγραφες;

Το «Γέλιο» είναι το άτυπο ημερολόγιο μιας νεαρής κοπέλας, της Αλίκης, το οποίο ξεδιπλώνεται με αφορμή την τυχαία συνάντησή της με τον άντρα που στιγμάτισε την εφηβεία της, με τον έρωτα και την απρόσμενη φυγή του. Λέω «άτυπο», γιατί, βέβαια, δεν πρόκειται για ημερολογιακή καταγραφή, αλλά για την αφήγηση της ίδιας της ηρωίδας βασισμένη στη μνήμη της. Έτσι, μέσα από ένα συνεχές «παιχνίδι» με τον χρόνο, παρακολουθούμε γεγονότα καθοριστικά για τη ζωή και την εξέλιξή της και, κυρίως, τα συναισθήματα, με τα οποία αυτά ντύνονται. Είναι, πιστεύω, μια τρυφερή ιστορία που φανερώνει τη δύναμη του ανθρώπου να ανταπεξέλθει σε δύσκολες καταστάσεις, ιδίως εσωτερικές, και να βγει με το δικό του τρόπο νικητής.


Η Αλίκη, η ηρωίδα σου, είναι βασισμένη σε κάποιο υπαρκτό πρόσωπο;

Η Αλίκη είναι ένα πλάσμα που δεν υπήρξε ποτέ σ’ αυτόν τον κόσμο, μόνο στην ψυχή μου. Ωστόσο, είναι αλήθεια πως την έχω οπλίσει με πολλά στοιχεία δικά μου, με πείσμα και ανθεκτικότητα. Είναι μια κοπέλα που έχει νιώσει ανασφάλεια, απογοήτευση, απόρριψη, μοναξιά, αλλά ταυτόχρονα είναι μαχήτρια, αγωνίζεται για τα όνειρα και τη ζωή της.


Το γράψιμο είναι αγάπη; Και η αγάπη είναι γράψιμο;

Για μένα τουλάχιστον, ναι. Το γράψιμο είναι αγάπη, έρωτας, ελευθερία, όνειρο και ταυτόχρονα η αγάπη, ο έρωτας, η ελευθερία, τ’ όνειρο είναι γράψιμο. Είναι μια μοναχική διαδικασία που απαλείφει τη μοναξιά, μια διείσδυση στην ψυχή και συνάμα ένα άνοιγμα προς τον εξωτερικό κόσμο. Ειλικρινά, δεν μπορώ να φανταστώ πια τη ζωή μου ξεκομμένη απ’ τη γραφή, ακόμα κι αν τύχει όσα γράψω να μείνουν φυλαγμένα σ’ ένα κλειδωμένο συρτάρι.


Ποιο θεωρείς το κύριο χαρακτηριστικό της δύναμης του ανθρώπου;

Το πείσμα του ως επιμονή κι υπομονή, που τον καθιστά ανθεκτικό στις δυσκολίες, του εξασφαλίζει πίστη στον εαυτό του και τις δυνατότητές του, αποτρέπει την παραίτηση και τον κάνει μαχητή της ζωής


Και της αδυναμίας του;

Το πείσμα του που, όμως, αυτή τη φορά μεταφράζεται ως αλαζονεία, εγωπάθεια, αδυναμία ρεαλιστικής αντίληψης των ορίων του.


Πότε θαυμάζεις και τι θαυμάζεις;

Γενικά, δεν μπορώ να πω πως θαυμάζω εύκολα, ίσως γιατί δεν έχω «συναντήσει» ακόμα κάποιον ή κάτι που θα μου το εμπνεύσει με τρόπο αδιαπραγμάτευτο μέσα μου. Εξάλλου, νομίζω πως ο θαυμασμός εμπεριέχει ως ένα βαθμό και το στοιχείο της εξιδανίκευσης, μερικής ή ολικής, για το οποίο τρέφω κάποιους ενδοιασμούς. Ωστόσο, πάντα αναγνωρίζω με νηφαλιότητα αλλά και με ενθουσιασμό ορισμένες φορές, εκτιμώ βαθιά, σέβομαι ή και αγαπώ ανθρώπους, που θεωρώ πως με το ήθος, το λόγο και τη δράση τους έχουν κατορθώσει κάτι μικρό ή μεγάλο, για μένα, όμως, σε κάθε περίπτωση σημαντικό.


Η λογοτεχνία είναι μια διαισθητική τέχνη, εμποτισμένη από τις εμπειρίες του συγγραφέα;

Κάθε μορφή Τέχνης, νομίζω, ενέχει το στοιχείο της διαίσθησης, καθώς αυτό είναι που θα σε φέρει σε μια πρώτη επαφή μαζί της, θα σε «προσκαλέσει» και «προκαλέσει» να την ανακαλύψεις. Και σίγουρα, τα προσωπικά βιώματα αποτελούν για κάθε καλλιτέχνη, πόσω μάλλον για ένα συγγραφέα, ο οποίος με μοναδικό του «εργαλείο» τις λέξεις καλείται να αποδώσει χαρακτήρες, δράσεις, καταστάσεις, συναισθήματα με τρόπο αληθοφανή, πρωταρχική πηγή έμπνευσης και άντλησης του «υλικού» του.


Ωστόσο, εσύ τι αίσθηση έχεις;

Ωστόσο, έχω την αίσθηση πως δεν αρκεί μόνο αυτό, χρειάζεται, επιπλέον, κάποια γνώση -γνώση της γλώσσας, των δυνατοτήτων και των υπερβάσεών της- και τεχνική, ακόμα κι αν είναι ιδιαίτερη για τον καθένα, προσαρμοσμένη στις δικές του ανάγκες, προθέσεις, ή τις εσωτερικευμένες αντιλήψεις του. Βέβαια, όλα αυτά αποκτώνται προοδευτικά και ωριμάζουν, μέσω της τριβής, της άσκησης και της εμπειρίας.


Τι σε κάνει συγγραφέα;

Πιστεύω πως αυτό που σε κάνει πραγματικά συγγραφέα είναι η ψυχή, η ψυχή σου, που ζητά να εκφραστεί και να μοιραστεί όσα φυλάσσει μέσα της. Είναι αυτή που σε παρωθεί ν’ αφήνεσαι, να φαντάζεσαι, να ονειρεύεσαι, να πλάσσεις με το νου εικόνες, πρόσωπα, καταστάσεις και να τους δίνεις με τις λέξεις σου ζωή, ν’ αναζητάς και να βρίσκεις νέους τρόπους να φανερώσεις τις σκέψεις, τα συναισθήματα, να γράφεις με αλήθεια.


Τι αποτελεί πρόκληση για σένα και τι σε φοβίζει;

Μια μεγάλη πρόκληση για μένα είναι η ίδια η ζωή, το να τη ζήσω, όπως νομίζω πως της αξίζει. Φοβάμαι την απόρριψη και την απόλυτη μοναξιά.


Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συγγραφείς;

Θα ήταν καλύτερο, νομίζω, να μιλήσω για αγαπημένα βιβλία κι όχι για συγγραφείς. Βλέπετε, έχοντας διαβάσει ένα ή δύο έργα καθενός λογοτέχνη, δεν ξέρω κατά πόσο νομιμοποιούμαι να εκφράσω μια σταθερή προτίμηση. Έτσι, θα ξεχώριζα ενδεικτικά ανάμεσα σε πολλά τον Βίο και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά του Νίκου Καζαντζάκη, την Eroїca του Κοσμά Πολίτη, Το λάθος του Αντώνη Σαμαράκη, το Για ποιον χτυπά η καμπάνα του Ernest Hemingway και την Mrs Dalloway της Virginia Woolf.


Πώς ονειρεύεσαι το μέλλον σου;

Φωτεινό, γελαστό! Θέλω, πρωτίστως, να έχω τους δικούς μου ανθρώπους, όσους προσδίδουν ομορφιά και χαρά στις καθημερινές στιγμές, κοντά! Κι έπειτα να έχω την ελευθερία να κάνω πράγματα που με εκφράζουν τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο, να γράφω και να ταξιδεύω.


Υπάρχουν στιγμές που μπορεί να χάσεις το κουράγιο σου;

Νομίζω πως πάντα έρχονται κάποιες στιγμές που χάνουμε το κουράγιο μας, που λυγίζουμε, νιώθουμε απογοητευμένοι, ηττημένοι, που βιώνουμε αγωνία ή μας διακατέχει μια τάση παραίτησης, ακόμα και μηδενισμού. Είναι επόμενο, γιατί είμαστε άνθρωποι με ανασφάλειες, φόβους, αδυναμίες, αλλά και γιατί υπάρχουν ορισμένες αντικειμενικές καταστάσεις ή γεγονότα που μας ξεπερνούν. Το σημαντικό, όμως, είναι να ανακάμπτουμε, να βρίσκουμε ξανά τη δύναμη που κρύβουμε στην ψυχή μας, να ατσαλωνόμαστε και να προχωράμε. Και, βέβαια, να μην ξεχνάμε πως δεν θα πάψουν ποτέ να υπάρχουν όμορφα πράγματα, που απλά περιμένουν να τα ζήσουμε!


Ετοιμάζεις το επόμενο βιβλίο σου; Τι θέμα θα έχει;

Γράφω κάτι καινούργιο αυτή την περίοδο, το οποίο, μάλιστα, με έχει βάλει σε μια πολύ ερεθιστική διαδικασία σκέψης και προβληματισμού, αλλά νομίζω πως είναι πολύ νωρίς ακόμα να πω περισσότερα.


Η καθημερινότητά μας έχει πολιτισμό;

Υπάρχουν, νομίζω, κοιτίδες πολιτισμού σ’ ένα πολιτισμικό χάος. Ίσως μια πρώτη ματιά γύρω μας να είναι απογοητευτική, μουσική ηχορύπανση, εύπεπτα τηλεοπτικά προγράμματα και ενημερωτικές-«πολιτικές» εκπομπές που συχνά θυμίζουν σκηνές ταινιών γουέστερν, «φαστ-φουντοποιημένη» διασκέδαση –γιατί ψυχαγωγία δεν χαρακτηρίζεται σε καμία περίπτωση-, ευκολία και γενικευμένη απουσία αισθητικής. Ωστόσο, μέσα σ’ αυτό το σκοτεινό σκηνικό υπάρχουν και ανταύγειες φωτός, έχουμε, ευτυχώς, ανθρώπους πολύ αξιόλογους σε όλους σχεδόν τους τομείς, στη μουσική, το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη λογοτεχνία, τις εικαστικές τέχνες, που επιμένουν ακόμα, παρά τις αντιξοότητες, να δημιουργούν, να παράγουν αληθινή Τέχνη, να προάγουν τον πολιτισμό. Έγκειται στον καθένα από μας, επομένως, αν θα επαναπαυτούμε στα ταπεινά ή αν θα αναζητήσουμε μια ποιοτικότερη καθημερινότητα.


Ποια είναι η αγαπημένη ασχολία του ελεύθερου χρόνου σου;

Έχω καταφέρει, νομίζω, να μετατρέψω σε μεγάλο βαθμό τα «πρέπει» της καθημερινότητάς μου σε «θέλω», σε πράγματα απ’ τα οποία αντλώ ευχαρίστηση με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, επομένως η «διαχωριστική γραμμή» μεταξύ αυτών και του «ελεύθερου» χρόνου μου δεν είναι πάντοτε σαφής. Σίγουρα, όμως, απολαμβάνω ιδιαίτερα τις στιγμές χαλάρωσης με τη «μοναχική» ανάγνωση ενός λογοτεχνικού έργου -πεζογραφικού ή ποιητικού-, αλλά και την παρακολούθηση μιας θεατρικής παράστασης ή ταινίας με καλούς φίλους.


Ποιο τραγούδι σιγοτραγουδάς συχνά;

Κάθε στιγμή της καθημερινότητάς μου ντύνεται με μουσική και τραγούδια και, για να είμαι ειλικρινής, έχω πολλά αγαπημένα, καθένα απ’ τα οποία συνδέεται με μια συγκεκριμένη συναισθηματική κατάσταση και πολλές φορές θυμίζει ένα πολύ ιδιαίτερο γεγονός. Αυτό, όμως, που «πιάνω» πολύ συχνά τον εαυτό μου να σιγοτραγουδώ είναι το «La vie en rose» της Édith Piaf. Μου αρέσουν όλα τα κομμάτια της, αλλά ειδικά αυτό μου είναι ξεχωριστό. Η μελωδία και η λεκτική καθαρότητα των στίχων, παίρνοντας ζωή χάρη στη μαγευτική ερμηνεία της, εκφράζουν, νομίζω, με τρόπο πολύ τρυφερό και συγκινητικό το ισχυρότερο συναίσθημα, τον γυναικείο έρωτα.


Ποιες είναι οι αγαπημένες σου τέχνες;

Αγαπώ ιδιαίτερα τη μουσική, όπως είπα, το θέατρο, τον κινηματογράφο και, βέβαια, το χορό. Στο παρελθόν, μάλιστα, είχα και την ευκαιρία να παρακολουθήσω μαθήματα υποκριτικής και devised theatre στο πλαίσιο κάποιων ολιγόμηνων σεμιναρίων. Επίσης, με γοητεύει πολύ η φωτογραφία, ενώ επισκέπτομαι συχνά εκθέσεις χαρακτικής, ζωγραφικής και γλυπτικής.


Είναι μεγαλύτερη η ευθύνη ενός ανθρώπου που γράφει, σε περιόδους κρίσης;

Πιστεύω πως όλοι μας, ανεξαρτήτως ιδιότητας, ως ενεργοί πολίτες, οφείλουμε να είμαστε σε συνεχή επαγρύπνηση σε περιόδους κρίσεις, χωρίς, βέβαια, αυτό να σημαίνει ότι έχουμε δικαίωμα να επαναπαυόμαστε σε μια ουτοπική μακαριότητα σε εποχές φαινομενικά πιο «ομαλές». Σε κάθε περίπτωση, όμως, είναι προφανές πως οι συγγραφείς και οι καλλιτέχνες εν γένει είναι επιφορτισμένοι με ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη για τη στάση που επιλέγουν να τηρήσουν, εφόσον το έργο τους είναι φύσει προορισμένο να βγει προς τα έξω και να ασκήσει επιρροή μεγαλύτερη ή μικρότερη.


Ως αναγνώστρια, πώς ορίζεις ένα καλό βιβλίο;

Γενικά, ως αναγνώστρια, είμαι αρκετά απαιτητική. Η επαφή μου με τη λογοτεχνία αλλά και οι σπουδές μου στη φιλολογία μού έχουν προσφέρει ένα «πλεονέκτημα - μειονέκτημα», ότι, διαβάζοντας ένα βιβλίο, αυτό μ’ έναν τρόπο μαγικό «ξετυλίγεται» μπροστά μου σε πολλαπλά επίπεδα, θεματικής, έκφρασης, δομής, τεχνικών.


Επομένως;

ΓΕπομένως, καλό πεζογραφικό βιβλίο, κατά τη γνώμη μου, δίνοντας έναν υποκειμενικό ορισμό, εφόσον εδώ εισδύουν και ζητήματα προσωπικής αισθητικής ή γούστου, είναι αυτό που συνδυάζοντας με αριστοτελική, θα έλεγα, μεστότητα και ποιότητα μια ποικιλία αφηγηματικών τεχνικών και εκφραστικών μέσων, μπορεί να προκαλέσει βαθιά τη συγκίνησή μου συναισθηματικά και διανοητικά. Είναι, δηλαδή, το βιβλίο που θα με κάνει πραγματικά να αφεθώ και να παρασυρθώ στο ταξίδι του όχι μόνο με την ιστορία και τους ήρωές του, αλλά και με τον τρόπο που αυτά κάθε φορά μου δίνονται.


Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Έχεις κατοικίδιο;

Αγαπώ πάρα πολύ τα ζώα! Είναι πλασματάκια αγνά, άκακα, ευαίσθητα, που χαρίζουν με τόση ανιδιοτέλεια αγάπη, φροντίδα, αφοσίωση. Ναι, έχω δύο κατοικίδια, ένα καναρίνι, τον Μιμίκο, κι ένα σκυλάκι, τον Άρη, με τον οποίο ζούμε μαζί τα τελευταία δύο χρόνια και πραγματικά τον λατρεύω! Είναι πάντα μια τεράστια αγκαλιά, παρόλο που ζυγίζει μόλις 4,5 κιλάκια! Ειλικρινά, αισθάνομαι πολύ τυχερή που τον έχω, ενώ έρχονται στιγμές που ακόμα απορώ πώς αυτήν την ομορφιά την είχαν εγκαταλείψει. Βλέπετε, ο Άρης μου ήταν αδέσποτος και τον βρήκα τυχαία έπειτα από ένα ατύχημα που είχε, αφού τον χτύπησε αυτοκίνητο, ευτυχώς όχι σοβαρά.



Πηγή






Ακολουθήστε τον Άνεμο

  
      

Πνοή Ανέμου στην ελληνική ποίηση

Άνεμος Εκδοτική spot

Spot Χρήστος Φλουρής - «Σπίθα»

Spot Γιάννης Φιλιππίδης - «Λούσιfair, η βασίλισσα της Κυψέλης»

Spot Ελίνα Γαλανοπούλου - «Μια ζωή άντρες»

Spot Γιάννης Φιλιππίδης - «Κρατάς μυστικό;»

Συμπαραστάτες στο ταξίδι μας




Επικοινωνία:
Άνεμος Εκδοτική
Αιγίνης 14, Αθήνα
Τ.Κ. 11362
Τηλ. 210 8223574
Email: anemosekdotiki@yahoo.gr