Page 5 - «Ευτοπία-τα χρόνια του μανιφέστου» - Άννη Παπαθεοδώρου - Άνεμος Εκδοτική

1

Κυριακή πρωί και όλα μάλλον είναι έτοιμα. Θα φορέσω τα
καλά μου. Το κοστούμι μου, τα καλά μου παπούτσια, πουκά-
μισο, ακόμα και γραβάτα. Ναι! Στην ηλικία μου θα φορέσω
όλα αυτά. Τα απεχθάνομαι βέβαια, συν το ότι θα πρέπει να εί-
μαι πολύ τυπικός και σοβαρός με όλους αυτούς τους συγγενείς
που ούτε καν τους ξέρω. Οι γονείς μου είπαν πως το απαιτεί
η περίσταση. Σκατά! Βέβαια, δεν λέω, με προετοιμάζουν εδώ
και μέρες για την περίσταση. Είναι κι αυτοί κάπως… Δεν εί-
ναι κεφάτοι, δεν λένε αστεία, δεν παίζουν ιδιαίτερα μαζί μου.
Είναι θλιμμένοι. Δεν είναι που δεν καταλαβαίνω πώς νιώθουν.
Μπορεί να είμαι μικρό παιδί, αλλά αρκεί να φέρω τον εαυ-
τό μου στη θέση τους για να καταλάβω. Στης μαμάς τη θέση
περισσότερο. Γιατί αυτή θα αποχαιρετήσει τον μπαμπά της.
Πώς θα ένιωθα αν έπρεπε να αποχαιρετήσω τον δικό μου;
Αλλά κι εγώ δεν αποχαιρετώ τον παππού; Ποιος έχει περισ-
σότερη υπομονή να φτιάχνει μαζί μου κατασκευές; Ποιος έχει
περισσότερη όρεξη να μου εξηγεί πράγματα και να απαντά-
ει σε όλες, μα όλες τις ερωτήσεις μου; Ποιος άλλος δεν βρίσκει
χαζά τα παιχνίδια με τα στρατιωτάκια μου και τους ιππότες
μου και τους εξωγήινους; Κανείς. Κανείς. Κανείς.

11