Page 8 - «Ευτοπία-τα χρόνια του μανιφέστου» - Άννη Παπαθεοδώρου - Άνεμος Εκδοτική

ΑΝΝΗ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ

Μετά την αρχική ομιλία του κοντινού συγγενή, αρχίζουν
και μιλάνε όλοι ένας ένας, με σειρά συγγένειας, όπως περίπου
κάθισαν και στις θέσεις: παιδιά, εγγόνια, αδελφοί και αδελ-
φές, σύζυγοι των αδελφών, παιδιά των αδελφών, πρώτα ξα-
δέλφια, σύζυγοι και παιδιά, δεύτερα ξαδέλφια, σύζυγοι και
παιδιά, φίλοι, συνάδελφοι, γείτονες, γνωστοί.
«Και τι γίνεται αν κάποιος δεν έχει κάτι να πει;» ρώτησα.
« Όλοι έχουν ετοιμάσει κάτι να πουν» είπε η μαμά.
«Κι εγώ;»
«Θα ετοιμάσουμε μαζί κάτι αργότερα» μου είπε. «Κάτι
απλό, όπως απαιτεί η περίσταση».

2

Έπρεπε να έχουμε και αυτό τώρα; Θα φάμε όλη την Κυ-
ριακή, και φυσικά το βράδυ θα πρέπει να μείνω σπίτι για συ-
μπαράσταση, και γιατί δεν θα είναι κοινωνικά αποδεκτό την
ημέρα της κηδείας του παππού να πάω για χορό ή σε μπαρά-
κι ή σινεμά ή έστω ραντεβού. Εντάξει, δεν λέω, δεν θα ξανα-
δούμε ποτέ τον παππού. Δεν είναι ότι είμαι άκαρδη. Δεν εί-
ναι που δεν θα μου λείψει. Βέβαια, εδώ που τα λέμε, όχι και
πάρα πολύ. Ένας γέρος άνθρωπος είναι, που όλο τον τελευ-
ταίο χρόνο ήταν μάλλον δύσθυμος θα έλεγα. Μουτρωμένος
ή λυπημένος ή προβληματισμένος. Προσπαθούσε να μην το
δείχνει, αλλά –τι να λέμε τώρα– φως φανάρι ήταν. Η διάθεσή
του ήταν χάλια όλον τον τελευταίο καιρό. Άλλωστε, πιο πολύ
ασχολιόταν με τον μικρό Πετρή. Μικρός ο ένας, γέρος ο άλ-
λος, κάπου τα βρίσκανε καλύτερα. Βλέπεις, ο μικρός δεν έχει
ιδιαίτερες απαιτήσεις, ούτε ιδιαίτερες ανάγκες. Του αρκεί να
παίζει αυτά τα χαζοπαιχνίδια που παίζουν τα αγόρια. Ε, και ο
παππούς άλλο που δεν ήθελε. Μάλλον είχε ξαναμωραθεί. Ή

14