Page 10 - «Tα κορίτσια πίσω από τη χαραμάδα» - Βάσω Ζαφειροπούλου - Άνεμος Εκδοτική

ΒΑΣΩ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ

«Σας φέραμε την ανιψούλα μας, για την οποία σας έχω
μιλήσει στο τηλέφωνο».
Με σταυρωμένα τα κρεμασμένα μου πόδια στους
αστραγάλους, καθόμουν στητή, πετρωμένη, ενώ τα μάτια
μου πήγαιναν απ’ τον έναν στον άλλο. Ο γίγαντας έδωσε
το χέρι του στη θεία, δίχως να της ρίξει ούτε μια ματιά. Τα
μάτια του, μεγάλα και γαλανά, κοιτούσαν συνέχεια εμέ-
να. Δεν είναι κακός, είναι όμως γέρος, μοιάζει με τον θείο
Ασημάκη, συμπέρανα κάπως ησυχασμένη, καθώς εξέτα-
ζα με περιέργεια τα γκρίζα κατσαρά του μαλλιά και το
μουσάκι του. Ο γίγαντας, χαϊδεύοντας το μούσι του, σίμω-
σε την καρέκλα μου.
«Πώς σε λένε, παιδί μου;» η φωνή του μου άρεσε.
«Μαρίνα Σοφού» απάντησα, ξεσταυρώνοντας τα πό-
δια μου.
«Ωραίο όνομα! Θέλεις να μπεις στην οικογένειά μας,
παιδί μου;»
«Όχι, δεν μ’ αρέσει εδώ, κύριε, μα δεν έχω πού αλλού
να πάω».
Η Μαριάνθη φούντωσε.
«Τι λες, χρυσό μου;» αναφώνησε, ρίχνοντας άγριες μα-
τιές στον άντρα της.
Ο Αλκιβιάδης έσκυψε το κεφάλι.
«Θα συνηθίσεις, κοριτσάκι μου» μουρμούρισε, σαν να
μην το πίστευε ούτε ο ίδιος.
Ο γίγαντας έδειχνε πιο σοβαρός τώρα. Κάτι σαν θλίψη
σκίασε το βλέμμα του.
«Δηλαδή δεν θέλεις ν’ αποκτήσεις μεγάλη οικογένεια με
πολλές αδελφές;» ένα χαμόγελο ανέβηκε στα μάτια του.
Άρχιζε να μου αρέσει. Μιλούσε σαν τον Αλκιβιάδη.

18