Page 12 - «Tα κορίτσια πίσω από τη χαραμάδα» - Βάσω Ζαφειροπούλου - Άνεμος Εκδοτική

ΒΑΣΩ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ

«Λοιπόν, θέλω, ώσπου να έρθει η δεσποινίς Ναυσικά,
να πάτε κάτω στις κούνιες και να παίξετε με τη Μαρίνα.
Και μην ξεχνάτε: οι καινούργιες αδελφές σας έχουν τον
πρώτο λόγο».
Κατέβηκα φουριόζα απ’ την καρέκλα, παραζαλισμένη.
Ο φόβος μου είχε ολωσδιόλου χωνευτεί, καθώς έπιανα απ’
το χέρι ένα κοριτσάκι.
Ο γίγαντας μου έτεινε το πάνω μέρος της παλάμης του.
Το φίλησα.
«Μπράβο το καλό κορίτσι!» κι ακούμπησε την παλάμη
του πάνω στα μαλλιά μου.
Όπως ο Χριστός στις εικονίτσες, εξήγησα μέσα μου.
«Στην ευχή του Χριστού και της Παναγίας!»
Σαν τον παπά Γιώργη, συνέχισα τον παραλληλισμό
με το φτωχό μου μυαλουδάκι, καθώς θυμήθηκα τον παπά
όταν κοινωνούσαμε με τη θεία μου.
Προτού να βγω στον διάδρομο, έριξα και μια βιαστική
ματιά στους θείους μου. Η Μαριάνθη είχε σμιχτά τα φρύ-
δια και, αντί να κοιτάζει τον γίγαντα, πρόσεχε το τσιμέντο.
Ο Αλκιβιάδης, όμως, με παρατηρούσε με θλίψη.

Εκείνη την Παρασκευή θεωρώ πως ξαναγεννήθηκα.
Τούτη τη φορά, όμως, από έναν πατέρα!
Και την επαύριον ο πατέρας, στο δωμάτιό του στην τα-
ράτσα, μου είπε και τις λεπτομέρειες: ο καλός Θεός τ’ απο-
φασίζει όλα. Έτσι, από δω κι εμπρός ο πατέρας μου θα
ονομάζεται Ηρακλής Πιταώνης και η μητέρα μου κυρά
Ελπίδα, η γυναίκα του. Απ’ τις αδελφές μου, τριάντα πέ-
ντε όλες κι όλες, η δεκαπεντάχρονη Ναυσικά και η δεκα-
τριάχρονη Υακίνθη ήταν πραγματικές του κόρες, ενώ ο δε-
κάχρονος Πάρης ήταν ο μοναχογιός του. Όσο μου μιλού-

20