Page 13 - «Tα κορίτσια πίσω από τη χαραμάδα» - Βάσω Ζαφειροπούλου - Άνεμος Εκδοτική

ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΧΑΡΑΜΑΔΑ

σε, καθισμένος πίσω από ένα μακρόστενο γραφείο, ψα-
χούλευε κάτι χαρτιά. Εγώ, χωμένη σε μια παλιατζούρα πο-
λυθρόνα, τον άκουγα με ορθάνοιχτα μάτια.
«Κατάλαβες, Μαρίνα;» η ματιά του με κάρφωσε ψυ-
χρή.
«Μάλιστα. Όμως ο θείος μου ο Αλκιβιάδης θα ξανάρ-
θει;»
«Ασφαλώς. Μόνο που θέλω να βάλεις στο μυαλό σου
ένα πράγμα: από χτες ανήκεις εδώ. Μην το ξεχνάς ποτέ.
Πήγαινε τώρα που σε περιμένει η δεσποινίς Ναυσικά».
Και, σαν να βιαζόταν να με διώξει, μου άπλωσε το χέρι
του. Σαν ρομποτάκι, κατέβηκα απ’ την πολυθρόνα, του φί-
λησα το χέρι, άνοιξα την πόρτα και πήρα να κατεβαίνω
τα τσιμεντένια σκαλιά. Τι παγωμένο σπίτι! Τα χέρια και
τα πόδια μου είχαν κρυσταλλιάσει και ο φόβος ανεβοκα-
τέβαινε πάλι στη ραχοκοκαλιά μου. Περπάτησα στον μα-
κρύ διάδρομο κι έστριψα δεξιά για τον θάλαμο, όπου είχα
κοιμηθεί τη νύχτα με άλλα οχτώ κορίτσια. Στην πραγματι-
κότητα, δεν είχα κλείσει μάτι. Πώς να με ζεστάνουν μονά-
χα δυο κουβέρτες δίχως σεντόνι; Ολονυχτίς το μυαλό μου
πότε στο δωμάτιο με τα παιχνίδια της Αντωνίας και πότε
στο ζεστό κρεβάτι της θείτσας μου της Μαρίκας τρύπωνε
για να ζεσταθεί. Τώρα λαχταρούσα να γείρω στο κρεβάτι
μου και να γλυκοκοιμηθώ.
Με το που πάτησα όμως το πόδι μου στον θάλαμο, πα-
ράξενη ανακατωσούρα με τύλιξε: όλα τα παράθυρα τέ-
ντα, κάθε κοριτσάκι στον αγώνα του για να στρώσει το
κρεβάτι του, ένα μελαχρινό μάλιστα, η Αρτεμίτσα, έκλαιγε
χωμένο σε μια γωνιά. Ήταν και η δεσποινίς Ασπασία που,
μόλις πέρασα από δίπλα της, πέταξε με θυμό τις κουβέρτες
απ’ το κρεβάτι της Αρτεμίτσας και με άρπαξε απ’ το μπρά-

21