Page 17 - «Tα κορίτσια πίσω από τη χαραμάδα» - Βάσω Ζαφειροπούλου - Άνεμος Εκδοτική

ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΧΑΡΑΜΑΔΑ

και άφησα το κουρασμένο μου μυαλό να δουλέψει όπως
αυτό ήθελε...
«Δεν θέλω να φάω, δεν θέλω να μείνω σ’ αυτό το άσχη-
μο σπίτι. Αυτά τα κοριτσάκια δεν είναι αδελφές μου, ούτε
αληθινές ούτε ψεύτικες. Ούτε μπαμπά έχω εγώ. Και δεν με
νοιάζει καθόλου. Εγώ τη μαμά μου μόνο αγαπάω. Την αγα-
πάω κι ας έχει πάει στον Θεούλη για να ξεκουραστεί. Θέλω
να πάω μαζί της. Να με πάρει αγκαλίτσα, να τη φιλήσω. Τη
μαμά μου θέλω. Κανέναν άλλο, κανέναν άλλο» έλεγα και
ξανάλεγα, ενώ τα δόντια μου κροτάλιζαν, το κεφάλι μου
βούιζε σαν μελίσσι και μια κάψα άρχισε να τσουρουφλίζει
τα μέσα μου. Τα ρίγη ήρθαν να μ’ αποτελειώσουν, κάνο-
ντας την ανάσα μου λίγο λίγο να βαραίνει. «Θέλω να πε-
θάνω σαν τη μαμά μου» μουρμούρισα στο τέλος αδύναμα
και αποκαμωμένη έγειρα το κεφάλι μου ήσυχα ήσυχα...

Είχε προχωρήσει για τα καλά πια η νύχτα όταν ο Πά-
ρης σκέφτηκε να κατέβει μ’ έναν φακό στο υπόγειο. Όλοι
μ’ έψαχναν απ’ το πρωί παντού. Ήταν ο πρώτος που είδα
μόλις άνοιξα τα μάτια μου. Δίπλα του, μια ψηλή χοντρο-
μπαλού με μακριά μισοκατσαρά μαλλιά, πράσινα μάτια κι
ένα κάλπικο χαμόγελο. Κακιά, είπα με τον νου μου και την
αντιπάθησα.
«Περαστικά σου, περαστικά σου!» μου ευχήθηκε η κο-
πέλα, φιλώντας με στο μάγουλο. «Εγώ είμαι η Ναυσικά, κι
αυτός εδώ ο Πάρης, ο αδελφός μου. Αυτός που σ’ έσωσε!»
Ο Πάρης μού χαμογέλασε. Μου άρεσε πολύ. Του χα-
μογέλασα κι εγώ. Η δεσποινίς Ναυσικά συνέχισε.
«Έτσι μπράβο! Να σε βλέπουμε να χαμογελάς. Κι άλλη
φορά να μην κατεβαίνεις στα υπόγεια. Κυκλοφορούν πο-
ντίκια και φίδια καμιά φορά. Το σπίτι μας βρίσκεται στην
εξοχή και η υγρασία τα τραβάει».

25