Page 18 - «Tα κορίτσια πίσω από τη χαραμάδα» - Βάσω Ζαφειροπούλου - Άνεμος Εκδοτική

ΒΑΣΩ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ

Το βλέμμα μου πετάχτηκε στον Πάρη, που μου ’κλεισε
με αστείο τρόπο το μάτι. Και τότε απάντησα κι εγώ θαρρα-
λέα στη δεσποινίδα Ναυσικά.
«Δεν θα ξαναπάω».
«Πάμε να φας τη σουπίτσα που θα σου φέρει η δεσποι-
νίς Ασπασία».
«Δεν θέλω τη δεσποινίδα Ασπασία» φώναξα έντρομη
κι έκανα ν’ ανασηκωθώ.
Η δεσποινίς Ναυσικά, που είχε φτάσει στην πόρτα,
στράφηκε ξαφνιασμένη.
«Γιατί παρακαλώ;»
Ο Πάρης όμως έσφιξε δυνατά τα χείλη του και μ’ αγριο-
κοίταξε. Κατέβασα το κεφάλι μου.
«Εδώ ό,τι ισχύει για όλες θα ισχύσει και για εσένα. Δεν
έχουμε επιλογές» μου δήλωσε αυστηρά η δεσποινίς Ναυσι-
κά και βγήκε απ’ το φοβερό δωμάτιο με τοίχους από τού-
βλα, πάτωμα από τσιμέντο, παράθυρα δίχως κουρτίνες και
κρεβάτια παλιά, σιδερένια, σαν του θαλάμου, που το έλε-
γαν αναρρωτήριο.
Ο Πάρης, σαν λελέκι ψηλός, με τη μούρη του όλο σπυ-
ριά, ζύγωσε χαμογελαστός το κρεβάτι μου. Τα μάτια του
είχαν το ίδιο χρώμα με τα δικά μου, και του το είπα.
«Τα δικά μου είναι γαλαζοπράσινα, ενώ τα δικά σου
καταγάλανα σαν τη θάλασσα» μου ψιθύρισε αργά αργά,
σαν τον θείο Αλκιβιάδη, και πολύ μου άρεσε.
Από τότε, ο αδελφός μας ο Πάρης κατάκτησε την πε-
ντάχρονη καρδιά μου. Έγινε η παρέα μου, η παρηγοριά
μου.
Κατά τ’ άλλα, τίποτα δεν άρεσε στην παιδική μου ψυχή
από εκείνο το ακατανόητο σπίτι που το λέγανε Πύλη του
Ουρανού. Ούτε την ομαδική ζωή μπορούσα να συνηθίσω,

26