Page 20 - «Tα κορίτσια πίσω από τη χαραμάδα» - Βάσω Ζαφειροπούλου - Άνεμος Εκδοτική

ΒΑΣΩ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ

άγριο τσιμέντο, καθώς αναθυμόμουν ότι ο θείος Ασημά-
κης είχε προσθέσει, τελειώνοντας την ιστορία της χορεύ-
τριας: «Όποιος επιμένει στ’ όνειρό του πετυχαίνει πάντο-
τε!»
Πάνω σε μια τέτοια τούμπα, λοιπόν, με πέτυχε μια φορά
ο Πάρης. Καταντροπιασμένη και με πεσμένα τα φτερά,
κάθισα σ’ ένα σκαλί, με το κεφάλι μου σε υποστολή. Βλέ-
πεις, το δεκάχρονο σπυριάρικο αγόρι με τα πρασινογάλα-
να μάτια και τα μαύρα μαλλιά είχε γίνει πια ο ήρωάς μου.
Κι αν άντεξα τη σκλαβιά ήταν γιατί, μετά από εκείνη τη
μεγαλόπρεπη πτώση μου, άρχισε να με συντροφεύει αδια-
μαρτύρητα στις συχνές μου απογειώσεις. Και καθώς δεν
είχα μεγαλώσει με αγορίστικες παρέες, δεν άργησε να θρο-
νιαστεί μέσα μου εκεί όπου του άξιζε. Γίναμε στο άψε σβή-
σε κολλητοί, και μάλιστα με την έγκριση του πατέρα.
Από την άλλη, όσο στραβά είχα πάρει τη δεσποινίδα
Ναυσικά τόσο αγάπησα με την πρώτη ματιά την αδελφή
της, μια κοντούλα, αδύνατη, με κατάμαυρα μαλλιά και μά-
τια αλλά δέρμα κάτασπρο, που όταν μου χαμογέλασε μπή-
κε κατευθείαν μες στην καρδιά μου.
«Με λένε Υακίνθη» μου είπε.
Τα δόντια της, κάτασπρα κι αρμονικά, με μάγεψαν. Και
να μη με φιλούσε, το ίδιο μου έκανε. Μόλις όμως μ’ έσφι-
ξε στην αγκαλιά της κι ένιωσα τα χείλη της στο μάγουλό
μου, η καρδιά μου χοροπήδησε από χαρά και βιάστηκε να
μου μηνύσει μ’ ένα χαρούμενο τραγουδάκι της πως είχε γί-
νει κιόλας πραγματική αδελφή μου!
Όσο για τη μητέρα... Ψηλή, άχαρη, μπουνταλού, που
χάιδευε ψεύτικα. Η μαμά μου στις φωτογραφίες πάντως
έμοιαζε πιο πολύ στην Υακίνθη, και φορούσε όμορφα ρού-
χα κι όχι τα παρδαλά τής κυρά Ελπίδας. Όμως, δεν ήταν

28