Page 7 - «Tα κορίτσια πίσω από τη χαραμάδα» - Βάσω Ζαφειροπούλου - Άνεμος Εκδοτική

ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΧΑΡΑΜΑΔΑ

σχομυρισμένη κουζίνα τής νονάς μου. Της θείτσας μου! Κι
ο ερχομός του θείου μου το βραδάκι, οι λιχουδιές που ξε-
τρύπωνα απ’ τις πολλές του τσέπες, οι κυριακάτικες βόλ-
τες μας που μ’ έκαναν να νιώθω πριγκιπέσσα – ω, τι αξέ-
χαστα χρόνια!
Κι όμως, η γλυκιά εκείνη μαγεία της θαλπωρής εξατμί-
στηκε ένα χειμωνιάτικο βράδυ, όταν η Μαριάνθη, σαν την
κακιά τη μάγισσα του παραμυθιού, με γράπωσε με τα γαμ-
ψά της νύχια, με τράβηξε άκαρδα έξω απ’ τη ζεστή μου φω-
λιά και με το έτσι θέλω με ξερίζωσε άσπλαχνα απ’ όσους
αγαπούσα. Ο σπαραγμός μου δεν βρήκε τη φλέβα της καρ-
διάς της.
«Απαγορεύεται να ξαναπάς στο σπίτι των θείων σου.
Δεν είναι πραγματικοί, αλλά ψεύτικοι. Εμάς θ’ αγαπάς» με
πρόσταξε, κουνώντας το δάχτυλό της μπρος στα πρησμέ-
να μου μάτια.
Έτσι κι έγινε· εκείνους δεν τους ξανάδα. Την πραγματι-
κή μου θεία, όμως, τη φοβήθηκα και τη μίσησα με όλη μου
την καρδιά. Και πάνω που έριξα όλη την αγάπη μου, ατό-
φια, στον θείο Αλκιβιάδη, νάσου την πάλι ν’ ακονίζει τα
νύχια της. Πιο μαύρα και πιο μακριά τούτη τη φορά.
«Θα σε πάμε σε μια μεγάλη οικογένεια με πολλά κο-
ριτσάκια της ηλικίας σου. Εκεί θα παίζεις και θα περνάς
πολύ πιο όμορφα από δω» μου ανακοίνωσε ένα βροχερό
βράδυ, την ώρα του φαγητού, κάνοντάς με να ξεράσω αυ-
τοστιγμεί τον λαγό στιφάδο που με είχε ταΐσει με το στανιό.
Κι έτσι, μια θλιμμένη Παρασκευή του Νοέμβρη, όταν
μια γκρίζα ομίχλη κρεμόταν πάνω απ’ την πόλη, η βρο-
χή έπεφτε αργά και οι δρόμοι είχαν μετατραπεί σε λίμνες,
κρατώντας απ’ το χέρι τούς πραγματικούς μου θείους διά-
βηκα μια μεγάλη σιδερένια θολωτή πόρτα και μπήκα σε μια
απέραντη αυλή. Όπου κι αν έστρεφα το μάτι μου, παντού

15