Page 6 - «Ποτέ δεν φτάνει το αρκετό» - Λαμπρίνα Α. Μαραγκού

ΛΑΜΠΡΙΝΑ Α. ΜΑΡΑΓΚΟΥ

της λάμπας του φάρου. Και επειδή εκείνη όλα τα
καταλάβαινε, ήμουν βέβαιος πως θα γνώριζε και
κείνο το νησί και πως θα με ακολουθούσε.

Το χαμόγελό της το περίμενα μέσα από τα
κύματα, το γέλιο της θα έκανε τα πλατιά φύλ-
λα του πλάτανου στην πλατεία να θροΐσουν. Της
το εξομολογήθηκα, όταν γύρισα στην Αθήνα, το
φθινόπωρο. Δεν έδειξε να ξαφνιάζεται, άλλωστε

ποτέ δεν έδειχνε το ξάφνιασμά της. Μου κρύβει
τις αντιδράσεις της, τους φόβους της τους καλύ-
πτει κάτω από το πέπλο μιας προσποιητής άνε-

σης και είναι φορές που θέλω να της το σκίσω,
να ασελγήσω μπροστά στις μύχιες σκέψεις της
και τρομάζω από την βιαιότητα των συναισθη-
μάτων μου. Παίρνω τότε, το στωικό γνωστό μου
ύφος και προχωρώ σε ανώδυνα θέματα. Είναι

εύκολο έτσι και για μένα και για κείνη.
Με κοίταξε κατάματα και μου υποσχέθηκε
πως την επομένη φορά θα είναι εκεί, θα με περι-

μένει, ενσωματωμένη στο παρελθόν και στο μέλ-
λον, ακριβώς όπως οι αναμνήσεις μου από το βι-
βλίο.
Δεν την πίστεψα καθώς σκεφτόμουν με τον
ανόητο τρόπο που σκέφτονται οι ορθολογιστές.

Πίστευα πως είναι σπουδαίο να ξέρεις που βαδί-

12