Page 14 - Μα, το ψάρι είναι φρούτο - Άνεμος Εκδοτική

ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ

της κλέψουν ένα χάδι. Η ίδια, αν και ήτανε νευρική
και φοβερά επιλεκτική στο χαρακτήρα, πάντα στεκό-
ταν γενναιόδωρη, χαρίζοντάς τους μια ματιά, ένα νεύ-

μα, ένα –τάχα μου– τρυφερό άγγιγμα στα «ποιος ξέ-
ρει πόσο καθαρά» παντελόνια ή καλσόν τους. Ποτέ
τίποτα παραπάνω. Κι ας την παρακαλούσαν όσο ήθε-
λαν. Έκανε το πεντικιούρ της στο πίσω μέρος ενός
χειροποίητου πανάκριβου καναπέ, ή στο χαλί του σα-
λονιού, αναποτελεσματικό αυτό, γιατί αφενός ήτα-
νε πιο περσικό από την ίδια, αφετέρου ζάρωνε με το
πρώτο «χρατς» και την εξέθετε ανεπανόρθωτα στην
κάτοχό του, τη γόνο γνωστής οικογένειας που ζούσε
εισπράττοντας ενοίκια ακριβών ακινήτων και προ-
σπαθούσε παράλληλα να περιορίσει την υφέρπου-

σα μελαγχολία της, κάνοντας ειδική καθημερινή γυ-
μναστική, εβδομαδιαίες ψυχοθεραπείες, δεκαπενθή-
μερες θεραπευτικές ομάδες και καταπίνοντας αδιά-
κοπα διάφορα σκευάσματα.
Η γάτα έτρωγε μόνο τις ακριβότερες κονσέρβες
του εμπορίου, φρέσκο ψάρι –ποτέ σαρδέλα, γαύρο,
αθερίνα και τέτοια μπας κλας– ή κοτόπουλο, μόνο το
μπούτι. Όλα αυτά πάντα και μόνο σωστά βρασμένα,
γιατί βαριότανε και να πολυμασάει. Όλα τα παραπά-

νω συνδυάζονταν με την προσθήκη άφθονου χωριάτι-
κου ελαιόλαδου, που έκανε τη γούνα της «απαλή σα
μετάξι και λαμπερή», έτσι είχε ακούσει μια φορά να
λένε στην τηλεόραση, που της άφηνε συχνά η κάτο-
χός της ανοιχτή, για να της κάνει παρέα. Ζούσε με
τη διαζευγμένη κυρία της και κάθε μέρα, στο γέρμα
του ήλιου εκείνη, την έπαιρνε στην αγκαλιά της, να

18