«Η μοίρα παίζει το δικό της παιγνίδι, αλλά στην ουσία εμείς την ορίζουμε» • Εφημερίδα «Τα Μετέωρα» • 6/3/2015

Για την ίδια η διαδρομή προς τη γνώση είναι μακριά και ανεξάντλητη. Με τις ιστορίες της αναζωογονεί την ελπίδα, την πίστη, τα όνειρα όχι μόνο τα δικά της αλλά και τα δικά μας. Τονίζει ότι «το βιβλίο», ως βιβλίο, της έχει αλλάξει τη ζωή. Διαβάζοντας ανακαλύπτει πόσα χρειάζεται ακόμη να μάθει.

Είναι τολμηρή, δεκτική κι ευαίσθητη. Μια συγγραφέας που πετάει τις ετικέτες, που προσπαθεί ν’ αγκαλιάσει ακόμα και το σκοτάδι της ψυχής της.

Η Ελισάβετ Ιακωβίδου πάνω από όλα έχει την ευλογία του ταλέντου και τον ενθουσιασμό της κατάκτησης. Πιστεύει ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δίνουν τη ζωή τους για το συνάνθρωπο τους. Άνθρωποι που είναι ταγμένοι από τη φύση τους να λειτουργούν με ανιδιοτέλεια υπηρετώντας τα ιδανικά τους.

Αγαπά και πιστεύει στους νέους ανθρώπους διότι όταν δεν πιστεύεις στους νέους είναι σαν γκρεμίζεις αμέσως το μέλλον. Ξέρει να ξεχωρίζει το παροδικό από το μόνιμο, επικεντρώνεται όμως στα θαύματα της ζωής. Τα θαύματα εκείνα που την κάνουν να βλέπει τον κόσμο με ροζ γυαλιά.

Εξάλλου για εκείνη πάντα υπάρχει στο βάθος του ορίζοντα ένα λιμάνι, ένα αραξοβόλι για τον καθένα μας αρκεί να κάνουμε την προσπάθεια να κολυμπήσουμε ή να πλεύσουμε προς τα κει παλεύοντας με όλα τα κύματα και τα θεριά.

Συνέντευξη στην 'Εφη Δούλη

Στο μυθιστόρημά σας «Χρυσή λάσπη», που κυκλοφορεί από την «Άνεμος Εκδοτική», διαπιστώνουμε κατά πόσο η μοίρα αποφασίζει να παίξει τόσο σκληρά παιχνίδια. Εσείς τι ορισμό δίνετε στο πεπρωμένο, κυρία Ιακωβίδου;

Η μοίρα παίζει το δικό της παιγνίδι, αλλά στην ουσία εμείς την ορίζουμε. Την αντιπαλεύουμε, δεν υποκύπτουμε! Παρεμβαίνει στη ζωή μας για να μάθει πώς να αγωνιζόμαστε!

Το βιβλίο σας είναι μια ιστορία των Ρομά στα βάθη των αιώνων, ένα φευγιό. Η ιστορία είναι συναρπαστική και μπορεί για τον καθένα να σημαίνει τη δική του φυγή από μια κατάσταση, μια σχέση, μια κοινωνία, που δεν ικανοποιεί τις ανάγκες του, καθώς όλοι θέλουμε να φύγουμε, να ξεφύγουμε από κάτι. Εσείς από πού θέλατε να «φύγετε» και δημιουργήσατε το συγκεκριμένο βιβλίο;

Μα εγώ είμαι ήδη φευγάτη, κυρία Δούλη. Έχω φύγει προ πολλού, ταξιδεύω συνέχεια νοερά και πραγματικά. Η ζωή μου είναι ένα αδιάκοπο φευγιό, μία διαρκής μετακίνηση προς τα μέσα και προς τα έξω. Εννοώ προς τον εσώτερο εαυτό μου και προς τον κόσμο.

Για το εν λόγω βιβλίο τιμηθήκατε με το Α΄ Βραβείο Μυθιστορήματος Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Τι σημαίνει για εσάς αυτή η διάκριση;

Ηθική δικαίωση! Ότι τελικά τα γραφόμενα μου έχουν κάποια αξία που την αναγνωρίζουν κάποια άτομα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα. Κι αυτός είναι ο στόχος μου γράφοντας, να πλησιάσω όλο και περισσότερο αναγνώστες για να τους πω κάποιες σημαντικές κουβέντες. Να τους περάσω ορισμένα μηνύματα.

Υπάρχει κάποιο βιβλίο που σας άλλαξε τη ζωή;

Γενικά «το βιβλίο» ως βιβλίο, μου έχει αλλάξει τη ζωή. Διαβάζοντας ανακαλύπτω πόσα χρειάζομαι ακόμη να μάθω. Πόσο μακριά και ανεξάντλητη είναι η διαδρομή προς τη γνώση.

Με τους ήρωές σας ταυτίζεστε; Θέλετε να τους δώσετε ξανά ζωή σε επόμενους χαρακτήρες βιβλίων σας;

Ναι, ταυτίζομαι απόλυτα. Παίρνω κάτι δικό τους και τους δίνω κάτι δικό μου. Είναι μια συναρπαστική ανταλλαγή απόψεων κι ιδεών, εμπειριών και θαυμάτων. Τους δίνω ξανά ζωή με άλλη μορφή φυσικά μέσα από ένα καινούργιο βιβλίο.

Περνάτε κατά κάποιον τρόπο μέσα από την ιστορία σας τις προσωπικές σας ανασφάλειες, όσα σας απασχολούν προσωπικά;

Ανασφάλειες όχι, εμπειρίες ναι. Ευχάριστες και δυσάρεστες. Ο συγγραφέας άλλωστε πάντοτε καταθέτει ένα κομμάτι του εαυτού του μέσα στο βιβλίο που δημιουργεί.

Πόσο εύκολα μπορούμε να μπλέξουμε τη φαντασία με την πραγματικότητα, τα κρυμμένα θέλω μας και να παρουσιάσουμε ένα άλλο πρόσωπο απ’ αυτό που είμαστε;

Πολύ εύκολα αν το αντέχουμε. Μπορούμε να περάσουμε από την πραγματικότητα στη φαντασία και το αντίθετο. Ο καθένας μέσα από τη φαντασία του φτιάχνει ίσως κι ένα alter ego ή φτάνει εκεί που στην πραγματικότητα δεν έχει καταφέρει ακόμη να φθάσει, κυρία Δούλη.

Έχετε προσωπικά βιώματα από τη ζωή των τσιγγάνων, κυρία Ιακωβίδου;

Έχω προσωπικές εμπειρίες από τσιγγάνους, στον Ορχομενό Βοιωτίας όπου είχα το φροντιστήριο στην αρχή της επαγγελματικής μου καριέρας. Είχα δύο τρία τσιγγανόπουλα μαθητές κι είχα έρθει σε επαφή και με τους γονείς τους. Μουσικούς, εμπόρους, επαγγελματίες καθώς και με διάφορους συλλόγους τσιγγάνων στη Φυλή Αττικής, στο Βλυχό Μεγάρων. Μπήκα στα σπίτια τους και με δέχτηκαν πολύ φιλικά. Ήμουνα γενικά ευπρόσδεκτη ίσως γιατί κι εγώ ήμουνα πολύ φιλική και ταπεινή απέναντι τους. Τους αντιμετώπισα σαν συνανθρώπους.

Πιστεύετε πως η φυλή των τσιγγάνων έχει τη δύναμη να αναδείξει τους δικούς της ήρωες σε μια κοινωνία που νοσεί τόσο πολύ, που αιμορραγεί από τα τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα;

Με πολύ μεγάλη δυσκολία φυσικά μπορεί να το επιτύχει σαν φυλή αν και τα προ-βλήματα είναι τεράστια και δεν υπάρχει καμιά υποστήριξη από τη μεριά της πολιτείας. Παλεύουν μόνοι τους συλλογικά αλλά κι ατομικά ο καθένας όπως μπορεί σε ένα εχθρικό κόσμο που τους αντιμετωπίζει σαν μειονότητα κι όχι σαν ισότιμα μέλη σε μια κοινωνία που προσπαθούν να επιβιώσουν. Αντίθετα διώκονται ακόμη ή γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης των επιτηδείων. Ναι, έχει τη δύναμη να αναδείξει τους δικούς της μικρούς ή μεγάλους ήρωες κι αυτό γίνεται και στην καθημερινότητα, μόνο που εμείς δεν το βλέπουμε πολλές φορές.

Είναι εύκολο για τον σημερινό άνθρωπο, που μοχθεί στη βιοπάλη, να βρει το λιμάνι του;

Πάντα υπάρχει στο βάθος του ορίζοντα ένα λιμάνι, ένα αραξοβόλι για τον καθένα μας αρκεί να κάνει την προσπάθεια να κολυμπήσει ή να πλεύσει προς τα κει πα-λεύοντας με όλα τα κύματα και τα θεριά. Υπάρχουν πάντα δύσκολες συνθήκες σε όλες τις εποχές. Πιστεύω στην προσωπική θέληση του καθένα.

Στις μέρες μας βασιλεύει το κακό. Τι είναι αυτό που κατά τη γνώμη σας τείνει κάποιον να στραφεί προς το κακό, γιατί επιλέγουμε να βλάψουμε κάποιον αντί να τον ωφελήσουμε;

Είναι ευκολότερος ο δρόμος και το τίμημα ίσως μεγαλύτερο. Υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός κι εμπάθεια στους ανθρώπους γιατί έχουν χάσει σχεδόν όλοι την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθηση τους και θεωρούν συνανθρώπους εχθρούς αντί φίλους. Γιατί οι αντίξοες κοινωνικές συνθήκες γεννούν τέτοιες καταστάσεις.

Υπάρχουν σήμερα ήρωες, άνθρωποι που θα αψηφήσουν τον κίνδυνο και θα δώσουν ακόμη και τη ζωή τους για τα ιδανικά τους;

Ναι κυρία Δούλη, υπάρχουν ευτυχώς άνθρωποι που θα δώσουν τη ζωή τους για το συνάνθρωπο τους. Είναι ταγμένοι από τη φύση τους να λειτουργούν με ανιδιοτέλεια υπηρετώντας τα ιδανικά τους. Κι αυτοί όλοι θυσιάζονται για να μπορέσουμε εμείς οι υπόλοιποι να δούμε καλύτερες μέρες και για να μας διδάξουν με τη θυσία τους κάτι.

Η ηρωίδα σας η Καρμελίτα είναι μια νέα κοπέλα που μάχεται για τη ζωή της. Οι νέοι μας είναι και η ελπίδα μας. Πόσο αισιόδοξη είστε όταν σκέφτεστε τη νέα γενιά των παιδιών, κυρία Ιακωβίδου;

Πολύ αισιόδοξη! Πάντα πίστευα στους νέους κι όταν σκέφτομαι όλα αυτά τα νέα παιδιά αμέσως ανατρέχω στα νεανικά μου χρόνια και ταυτίζομαι μαζί τους. Στους δι-κούς μου αγώνες και προσπάθειες για μια καλύτερη ζωή. Νομίζω ότι τα κατάφερα κι έτσι πιστεύω ότι θα τα καταφέρουν τα νέα παιδιά. Διότι αν τελικά δεν πιστεύεις στους νέους γκρεμίζεις αμέσως το μέλλον. Έμαθα πολλά από τους μαθητές μου. Ας μάθουν κι αυτοί να μάχονται.

Ποια είναι η γνώμη σας για κάθε μορφή ρατσισμού που υπάρχει στην κοινωνία μας;

Είμαι ενάντια σε κάθε μορφή του γιατί υπήρξα κι εγώ θύμα κοινωνικού ρατσισμού κάποτε. Κι αυτό φυσικά με έκανε να αγωνίζομαι ακόμη περισσότερο για τα αυτονόητα. Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ισότιμα μέλη στην κοινωνία με διαφορετικές αξίες ο καθένας αλλά με ίσα δικαιώματα. Απλά δεν μας έχουν μάθει να αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα του άλλου. Μειονότητες υπάρχουν εκεί όπου υπάρχει αδυναμία του πολιτικού συστήματος να ανταπεξέλθει στις διαφορετικές κοινωνικές ανάγκες. Και μέσο χειραγώγησης των πολιτών γιατί διχάζοντας κοινωνικά μπορούν κι άρχουν πιο αποτελεσματικά!

Τι αγαπάτε πιο πολύ στη ζωή;

Την ανεξαρτησία μου, την καλή μου διάθεση, τη μουσική, τις μοναδικές στιγμές με κάτι ωραίους και φευγάτους ανθρώπους. Τα μικρά και μεγάλα θαύματα που με κάνουν να βλέπω τον κόσμο με ροζ γυαλιά. Και το γιο μου που πιστεύω ότι είναι το μοναδικό μεγάλο θαύμα στη ζωή μου!