Τί είναι το Άνεμος Magazine
Χρήσιμοι Σύνδεσμοι
Σύγχρονο ελληνικό θέατρο
Κάντε like και στηρίξτε μας
Ποίηση
Το δάκρυ της βροχής
Το δάκρυ της βροχής κρύβει το δικό μου.
Δροσίζει την ψυχή όταν η θλίψη με τυλίγει.
Ξεπλένει τους φόβους σ’ αυτούς τους άγριους καιρούς.
Καθαρίζει τον αέρα να ανασάνω.
Διώχνει την ομίχλη. Φέρνει την λύτρωση.
Και μετά... Μετά πάντα βγαίνει το ουράνιο τόξο...
|
|
|
|
Υπέρ αναρρύσεως των αιχμαλώτων
Γιατί την ευτυχία αγναντεύουμε από μακριά κι όσο και να τη φτάνουμε δεν την αγγίζουμε ποτέ;
Οι απαντήσεις για όλα τα «σχεδόν» και τα «παρά λίγο» που μας ταλαιπωρούν και στο διάβα μας στέκουν εμπόδια απροσπέλαστα βρίσκονται μέσα μας· στους φόβους που αρνούμαστε να νικήσουμε, στον εγωισμό που χατίρι δεν του χαλάμε, στ’ ανείπωτα λόγια που κρύβονται πίσω από τις πόρτες της σφαλισμένης μας καρδιάς.
Τα έχουμε τα κλειδιά, καιρός να τα χρησιμοποιήσουμε «υπέρ αναρρύσεως των αιχμάλωτων» ψυχών μας!
|
|
|
|
Άρωμα ginger
Έχω ανάψει όλα τα φώτα
για να ζεστάνω μια παρένθεση.
Έχω σκορπίσει όλα τα όνειρα
για να δεσμεύσω μια εικόνα.
Ποτέ δεν κατάλαβα
γιατί τα κορμιά
συλλαβίζουν όλα τα αναπάντητα
με τον ίδιο ήχο.
|
|
|
|
Ημερολόγιο αληθείας από μιαν εξορία στη ζωή
Τώρα, ενώ πολύ καιρό πριν άρχισε η πραγματική μαθητεία, τώρα αρχίζεις να βλέπεις, συλλαβή-συλλαβή, πως το μόνο Ανάγνωσμα καθενός μας είναι αυτό της ζωής που κάνουμε.
Η διαφορά ανάμεσα στους ανθρώπους είναι το πόσες σελίδες έχει ήδη περάσει καθένας μας. Και με ποιoν τρόπο.
Ως αναγνώστης; Ή ως διαβάτης;
Ό,τι λέμε, ό,τι τυχόν γράφουμε, δεν είναι παρά τα προσωπικά του καθενός μας σχόλια στο μεγάλο αυτό Ανάγνωσμα. Η ζωή καθενός μας είναι ένα Ημερολόγιο Αληθείας.
Γι’ άλλους από μας, αυτό το «Ημερολόγιο» γίνεται τελικά βιβλίο. Γι’ άλλους, μένει ένα φυλλάδιο που θα το πάρει κάποια στιγμή ο άνεμος. Και γι’ άλλους, τόμος ολόκληρος. Σκληρόδετος.
Λίγοι θα είναι πάντα οι αναγνώστες του.
|
|
|
|
Aπωθημένα μονοπάτια
Να τολμάς μικρή μου (καρδιά).
Να ζεις, να γράφεις, να μιλάς,
να απλώνεις μελάνι σε χαρτί
και αυτό να αφήνει σημάδια.
Σημάδια που γίνονται ανάσες και χτύποι καρδιάς
και φέρνουν το φως στα σκοτάδια
που κάποτε τόλμησες μονάχη να πας.
|
|
|
|
Ερώτων φωνές – ποιητικές ιστορίες
Ανεκπλήρωτος, αμοιβαίος, μονόπλευρος, παράνομος, όπως και αν είναι ο έρωτας, εισβάλλει απρόσκλητος στο νου και την καρδιά. Η τύχη του συνήθως καταλήγει στην απογοήτευση και τον πόνο και ενίοτε στην καταστροφή και την τραγωδία.
Άλλοτε η μέση και το τέλος του έρωτα θα συνυπάρξουν, αν όχι να είναι παρούσα μαζί τους και η αρχή, όταν όλα γίνουν γρήγορα και απρόσμενα από τον ένα εραστή, αφήνοντας τον άλλο έκπληκτο να προσπαθεί να κλείσει τον κύκλο. Είναι τότε που η θύελλα ξεσπά και ο χείμαρρος ξεχύνεται.
Εν τούτοις, ο έρως κατέχει περίοπτη θέση στη ζωή μας διότι λειτουργεί ως κινητήριος δύναμη για όλα, αφού η ελπίδα και η ανάγκη για την απόλυτη ένωση των δύο φύλων παραμένουν άσβεστες.
|
|
|
|
Η καραντίνα των στοχασμών
Η «Καραντίνα των στοχασμών» είναι μία συλλογή από σαράντα στοχασμούς, σκέψεις, παρατηρήσεις και συναισθήματα, που φώλιασαν μέσα μου τα δύο τελευταία χρόνια αυτής της ιδιότυπης κατ’ οίκον ομηρίας.
Όταν η απομόνωση είναι η μόνη επιλογή, οι λέξεις γίνονται συντροφιά, κι η αγωνία δημιουργία…
|
|
|
|
Κύκλος ποιημάτων για τη μητέρα
Μητέρα… λέξη ιερή και πολυπόθητη.
Ισχυρή ανάμνηση για πολλούς, πραγματικότητα για κάποιους ακόμα, φανταστική μορφή για πλήθος ανθρώπων και βίωμα ενός θαύματος για τις ευνοημένες από την τύχη γυναίκες…
Φαντάζει τίτλος τιμητικός, μα συνάμα μοιάζει έννοια ακατανόητη, έως ότου πραγματωθεί μέσω της γέννησης, όπου η γυναικεία μορφή εξυψώνεται και προσεγγίζει τη φύση της παντοδύναμης Θεάς.
Οι αντοχές της, όποια αυτή κι αν είναι σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, δεν προσιδιάζουν πια στα δεδομένα της ανθρώπινης φύσης.
Τα ξεπερνούν...
|
|
|
|
Τοπία αναμονής
Σε νεανικές παροικίες αθωότητας
στήμονες αναπαραγωγής
μιας εξαίρεσης,
ελπίδες δημιουργούν,
στο βαθύ μπλε
λευκές σταγόνες παραμυθιού,
σ’ ένα χαμόγελο
των περασμένων η φθορά
|
|
|
|
Νεολογισμοί
Σε μιαν άκρη του σκονισμένου δρόμου βρίσκεται αδέξια ακουμπισμένο το όνειρο, σαν βαλίτσα που ξεχάστηκε, όταν βιαστικά αποχαιρετούσαμε την παιδικότητά μας, για να περάσουμε στην απέναντι όχθη και με καμάρι να φορέσουμε το καπέλο του ενήλικα.
Πόσα αφήσαμε πίσω μας, αλήθεια… Φαντασία, παιχνίδια, ζαβολιές, χρώματα και γέλια. Και εμπρός δεν ξέρουμε τι μας περιμένει… Ανασφάλεια, αμφιβολίες, φόβος, μοναξιά.
Γι’ αυτό, πριν αποχωριστώ την χώρα των παιδιών, έκρυψα ένα κομματάκι της στην τσέπη μου, να με φυλά, να φέγγει ελπίδα στα σκοτάδια της ζωής.
Αυτό το κομματάκι ήταν η ποίηση.
|
|
|
|
Ημερολόγιο πανδημίας
Η πόλη κοιμάται
Νεκρική σιγή
Μόνο οι ήχοι ενός σκουπιδιάρικου τη διακόπτουν
Τα περιστέρια δεν πετούν
Οι κάμπιες κοιμούνται
Οι δροσοσταλίδες τρέμουν
Αγρυπνούν
Μια στάλα φως
Περιμένουν
|
|
|
|
Στιγμιότυπα αβύσσου
Καθώς συνδιαλέγεσαι με τις Ερινύες σου, ελπίζοντας να τις καλοπιάσεις, ορθώνω τείχη πέτρα-πέτρα, για να φτάσω την Ουτοπία. Είναι από εκείνες τις κοφτερές πέτρες του λιθοβολισμού των μικρών λαών.
Κρύβομαι, μην τυχόν με πατήσουν οι σκιές των χειρότερων ονείρων, των αδικημένων ονείρων.
Γιατί δεν ζούμε σαν κανονικοί άνθρωποι;
Γιατί δεν είμαστε διάσπαρτα εγώ που καθώς στροβιλίζονται στο χρόνο ανταμώνουν στο εμείς;
|
|
|
|
Φάσμα ψυχής
Υπάρχουν στιγμές, κατά τις οποίες κάθε άνθρωπος, είτε εκούσια είτε ακούσια, βρίσκει τον εαυτό του απέναντι σε οριακές καταστάσεις κατά τη διάρκεια του μακρύ, περιπετειώδους, γλυκόπικρου βίου του.
Πάντοτε όμως, υπάρχει ελπίδα, υπάρχει φως, υπάρχει εσωτερική δύναμη στον καθένα ξεχωριστά, η οποία ενεργοποιείται από ακραία γεγονότα, νικώντας κάθε φόβο και μετατρέποντας τη φθορά σε δύναμη συνέχειας…
|
|
|
|
Εραννόν ύδωρ
Το ξεχνάς
Πως εδώ στα επίγεια
όλα ορίζονται με εμβαδόν
Το θρήσκον
Το προδοτικόν
Και ιδίως η υπομονή
που εξάντλησε η απόγνωση
Μην χτυπάς με πάταγο την πόρτα
Υπάρχει κίνδυνος
να ξεκρεμαστεί η ψυχραιμία
και να καταδειχθεί
η θηριώδης μου καταγωγή
|
|
|
|
Σαράντα μικρές περιπλανήσεις
Η περιπλάνηση έχει το στοιχείο της πλάνης.
Ζούμε σε ανταριασμένους καιρούς και οι γνώριμες διαδρομές μας έβγαλαν, ατομικά και συλλογικά, σε αδιέξοδα.
Με τα ποιήματά μου για συνοδοιπόρους ξεκίνησα να περιπλανιέμαι στον χωροχρόνο, αναζητώντας νέα μέρη στα οποία θα κυριαρχεί η ανθρωπιά και ένας διαφορετικός τρόπος ζωής και αντίληψης.
Προσδοκώ ότι στην πορεία αυτή θα βρεθούν φίλοι να μοιραστούμε εμπειρίες, τη χαρά αλλά και τους κινδύνους του ταξιδιού.
|
|
|
|
Ο ίσκιος του σταυρού
Ξαναγεννημένη από την αρχή
Θα κάνω άλμα και θα βρεθώ στον ορίζοντα
μιας μπαρουτοκαπνισμένης πόλης
Κι ανάμεσα στα φουγάρα θα βρω τη ρωγμή σου, ήλιε αθάνατε
Και θα κυλήσω στη βροχερή λάσπη της ομίχλης
Εκεί θα σε ξαναρωτήσω:
“Ήσουν εσύ ή ήταν μια αντανάκλαση στη λίμνη, που έβλεπα
Κι αντί για τουλίπα ήσουνα σταυρός που κουβαλάω χρόνια
Μην ξέροντας γιατί κληρώθηκα απ’ τη μοίρα
Να γράφω στίχους στον ίσκιο του;’’
|
|
|
|
Ερωτικές διακυμάνσεις
Ήρθ’ ένα κορίτσι
μες στο καλοκαίρι
αγάπη να μου φέρει
χαρά, λίγη στοργή.
Ήρθ’ ένα κορίτσι
μέσα στην καρδιά μου
γλυκιά παρηγοριά μου
ελπίδα μου χρυσή...
|
|
|
|
Άγγιξέ με
Ο ποιητής υφαίνει με συναισθήματα τα ρούχα των λέξεων
αλλά εκείνες, ανεξάρτητες και ελεύθερες,
ξαπλώνουν ολόγυμνες στο λευκό χαρτί,
περιμένοντας, ηδονικά υγρές
για να τις αγγίξεις...
|
|
|
|
Πλιατσικολόγ(ι)οι
Ο επιλήσμονας λαός
δυσοίωνης ημέρας
η ψήφος του χειραγωγός
υπαγορεύει καθεστώς
πολιτικής καριέρας.
Συναίνεση κομματική
με το λαό στο δρόμο
θα είναι πιο δυναμική
με λαϊκή συμμετοχή
και δίκιο του το νόμο.
|
|
|
|
Έρρωσο
Στην στιγμή προβάρεται η οπτική, στα ερεθίσματα τοποθετούνται η έμπνευση και τα συναισθήματα... Αξίες, αρχές, απόψεις, πότε σθεναρά χρωματιστές, με αρώματα και πότε με γκριζαρισμένες τις γερασμένες μας ανάγκες... Όλα είναι έμπνευση, που ραντίζει ασταμάτητα με μελάνι το λευκό χαρτί δημιουργώντας, άλλοτε αισιοδοξία απομακρύνοντας το ντρέτο άκαυστο μαύρο κι άλλοτε απαισιοδοξία, εσωτερική πάλη προβληματισμούς κι αβάφτιστα συμπεράσματα.
Έτσι δημιουργήθηκε η συλλογή «Έρρωσο», βουτώντας στο μελάνι της ψυχής και του νου, σ’ αθόρυβες ή εκκωφαντικές στιγμές.
|
|
|
|
To πειραγμένο κοντέρ
Την μπανταρισμένη μας νύχτα
κοιτάζω κι αναρωτιέμαι σιωπηλός
απ’ το πρωί: πότε επιδιορθώσαμε
τραύματα και ουλές, πότε πλύναμε
τα λόγια μας κι αστράφτουν
έτσι διάφανα και λαμπερά.
|
|
|
|
Ρομπέν των στίχων στο δάσος της ποίησης
Στα χέρια μου φροντίζω τις τραυματικές εμπειρίες,
τις περιθάλπω με παυσίπονα όνειρα,
το εξιτήριο της εσωστρέφειας συγγενής εξ αγχιστείας
με το ελιξήριο της στοχαστικής ευφράδειας,
μια χημική ένωση αποτελεί η καύση των ειρμών
με την εξαέρωση των τύψεων.
|
|
|
|
Νύχτωσε πάλι κι είναι αργά
Νύχτωσε πάλι κι είναι αργά...
Είναι η ώρα που οι λέξεις στήνουνε χορό.
Ζωγραφίζεις μ’ αυτές όνειρα, ελπίδες, σχέδια.
Κρατάς τις στιγμές, τα συναισθήματα, τις εικόνες.
Ξορκίζεις το κακό. Φωνάζεις την αλήθεια σου.
Υμνείς την αγάπη και τον έρωτα.
Νοσταλγείς…
Ταξιδεύεις…
|
|
|
|
Για ένα κομμάτι γης
Πλέουμε μέσα στα κύματα του σύμπαντος, απειροελάχιστη είναι η μορφή μας.
Στον καθένα, αντιστοιχεί κι ένα κομμάτι γης, μέσα από τον κλήρο που του έλαχε.
Σεβάσου αυτό που σου δόθηκε κι αγάπησέ το.
Σεβάσου τον εαυτό σου και πρόσεχέ τον.
Γίνε ένα με την φύση σου.
|
|
|
|
Το αβγό
Μερικές φορές ίσως χρειάζεται να κάνεις κάποια βήματα πίσω για να μπορέσεις να πας μπροστά.
Ίσως χρειάζεται να διασχίσεις την αντίστροφη πορεία μέσα από τους δρόμους που σε οδήγησαν ως εδώ.
Κι αφού κάθε παλιά βεβαιότητα γκρεμιστεί κι αλαφρύνεις απ’ τα βαρίδια που κουβαλάς, τότε μπορείς πια να ελπίζεις πως τίποτα δεν πήγε χαμένο, τίποτα δεν ήταν μάταιο.Ίσως ήρθε, πια, η ώρα να βρει το ανέστιο παρελθόν ένα σπίτι.
|
|
|
|
Τρύπιες Κυριακές
Γι’ αυτές τις Κυριακές που αναμέναμε
και μόνο τα πρωινά τους
βιαστικά ονειρευτήκαμε.
Και αν –κάποιες Κυριακές– πετάξαμε
τις τεμαχισμένες ευτυχίες
γιατί ήταν λέει μικρές;
|
|
|
|
Το δωδεκάμηνο της νύχτας
Ο χρόνος, τα γεγονότα, τα πρόσωπα.
Όπλο στον κρόταφο.
Κι η ζωή γελά.
Όλα μια ψυχοπαθής πλάνη.
|
|
|
|
Η εκπλήρωση του ανεκπλήρωτου
Υμνήθηκε, δοξάστηκε, λατρεύτηκε ως γιος της Αφροδίτης.
Κι αν Ίμερος, ανήμερος σκορπά τα αδηφάγα βέλη του.
Δεν ξέρει από σύνορα, από όρια, ούτε από «πρέπει» και κανόνες.
Μόνο από «θέλω». Κι οι αντιστάσεις σκήπτρα τού παραδίδονται, όπως αρμόζει σε Βασιλιά-Θεό!
|
|
|
|
Εθελόντριες ώρες
Απόψε καλόπιασα τον φόβο ξυπόλυτη.
Μόνο ένα λυχνάρι χρειαζόταν.
Λάθος υπολόγιζα στα γυάλινα γοβάκια.
Τι αντίληψη κι αυτή
να συνταξιδεύω με ματωμένα χνάρια κάθε φορά.
|
|
|
|
Η νύχτα στα μάτια των δειλών
Οι άνθρωποι χαράζουν μια ευθεία γραμμή
και ονειρεύονται μια Ιθάκη.
Βαδίζουν σ’ ένα μονοπάτι που ονομάζουν ασφαλές
και δεν νοιάζονται αν ο χρόνος το σκεπάζει με φύλλα.
|
|
|
|
Εν-πλοκή
Είναι μαγική η στιγμή όταν όλα εμπλέκονται
στο νόημα μιας λέξης. Ο έρωτας, η φιλία, το σκοτάδι,
το φως, το όνειρο, η σιωπή, το γέλιο, το δάκρυ, η μοναξιά
και πάνω απ’ όλα η αγάπη. Εν-πλοκή λοιπόν,
σ’ ένα διαρκές παιχνίδι που η ζωή ορίζει.
|
|
|
|
Δάκρυα σε ουράνιες θάλασσες
Δακρύζουν τα πλάσματα, στις θάλασσες του Σύμπαντος.
Δακρύζει και το Σύμπαν.
Κρύσταλλοι –οι ιστορίες, τα πάθη, οι εμπειρίες, η Αγωνία, η Ζωή– μέσα στα δάκρυα που τόσο ζουν όσο ζει και το Σύμπαν.
Και όταν από το παλιό ένα καινούργιο Σύμπαν γεννηθεί, καινούργια πλάσματα εκεί, καινούργια Κρύσταλλα, μα ο Πόνος ίδιος.
|
|
|
|
Τα άνθη του κενού
Τι είναι στ’ αλήθεια το κενό;
Είναι μήπως η ανυπαρξία, το μηδέν, το τίποτα;
Το κενό εδώ είναι ένας άδειος χώρος κι ωστόσο γεμάτος.
Άδειος από προσκολλήσεις, πεποιθήσεις, ψευδαισθήσεις, απαλλαγμένος από τις σκόνες του εγώ που σ’ εμποδίζουν να ζεις ελεύθερα, αρμονικά.
Γεμάτος από τη χαρά ενίοτε κι από τη λύπη μιας ζωής που κινείται κάθετα στο παρόν.
|
|
|
|
Κώνειο και άγρια τριανταφυλλιά
Ταξίδια, ζωγραφικοί πίνακες, μουσική, όνειρα που σαν δυνάστες επιστρέφουν και θυμίζουν αυτό που μάχεσαι να ξεχάσεις, το τέλος των ψευδαισθήσεων με το θάνατο της Ευρώπης όπως τη γνωρίζαμε, οι δυο μου αγάπες, η Ελλάδα και το Παρίσι, ήλιος, θάλασσα και μυρωδιές από την ελληνική ύπαιθρο, από κώνειο και από άγρια τριανταφυλλιά, το θανατηφόρο δηλητήριο και την άγρια ομορφιά.
Η νύχτα πλησιάζει, η μοναξιά καγχάζει σφυρίζοντας αδιάφορα κι ένας ήλιος ξεπροβάλλει κατακόκκινος που γνέφει σιωπηλά, κάθε, μα κάθε μέρα θα ξανάρχομαι· εκεί, εδώ και πάντα…
|
|
|
|
Λόγια δραπέτες
Όταν γράφει η ψυχή,
συνομιλείς με την ποίηση
χωρίς ερωτηματικά και τελείες.
Χρησιμοποιείς μόνο αποσιωπητικά,
γιατί δεν ξέρεις οι λέξεις
σε πόσους ουρανούς
ονειρεύονται να πετάξουν.
|
|
|
|
Η νοσταλγία του παλιού πόνου
Δάφνες ποιήτριας να δρέψω, δεν επιθυμώ.
Δεν είμαι σεμνή. Προσγειωμένη είμαι.
Κι ας λένε πως πάσχει
κάποιας μορφής ευαισθησία
απ’ του ρεαλισμού την έλλειψη.
|
|
|
|
Εκπνοές ψιθύρων
H γραφή είναι ένα παιχνίδι ακροβασίας, μια αναμέτρηση με το όνειρο, ένα κυνήγι ιδεατών φωτοσκιάσεων, που καταλήγουν σε φωτισμένο όραμα. Eίναι ένα ταξίδι μοναχικό, συναρπαστικό και απρόβλεπτο. Είναι κάτι σαν περιπέτεια, παίρνεις έναν δρόμο και δεν ξέρεις που οδηγεί.
|
|
|
|
Λήθη, η αυτοκράτειρα του κόσμου
«Καλώς ορίσατε σε μια παράσταση Λήθης και Μνήμης! Σε κάθε θεατή προσφέρονται δυο φρούτα. Ένα για την εξαπάτηση κι ένα για τη λησμονιά. Και τα δύο για την Πτώση. Την Πτώση από τον Άχρονο Μη Τόπο στον κόσμο της ταλάντωσης, όπου βασιλεύει η Λήθη».
|
|
|
|
Νήματα ζωής
Περιόρισα τα θέλω
Ο χώρος άδειασε
Εκείνη έφυγε
Κυρτωμένη, μισή
|
|
|
|
Εδώ γεννιέται και πεθαίνει η άνοιξη
Η ποίηση είναι μια διαλεκτική σύνθεση που ξεκινάει απ’ τον απόλυτο μηδενισμό και καταλήγει στην ακραία κατάφαση. Η συλλογή αυτή είναι η έκφραση μιας τέτοιας διαδρομής, που συμπεριλαμβάνει την περιπλάνησή μου στη Γαλλία, ταξίδια στην Ευρώπη και τον διάλογο με το ελληνικό τοπίο και φως.
|
|
|
|
Άχρις ου
Η αλήθεια ο πόνος η χαρά η αγάπη
ποτέ δεν στέρεψαν
είναι ο πηλός της ανταρσίας των λέξεων
έτσι γεννιέται η ανάγκη για το ποίημα
Σημαιοφόρος του Λόγου
της παύσης αποτύπωμα γενναίο.
|
|
|
|
Τοξοβόλος του κενού
Ο τοξοβόλος του κενού στη ματαιότητα των καιρών τα σημάδια του απείρου ανεμίζει. Πώς ν’ αντικρίσουμε την απόγνωση, την παλίρροια των συναισθημάτων, εγκλωβισμένοι στη γήινη πραγματικότητα;
Σμιλεύοντας τη βεβαιότητα πως οι ονειροπόλοι κάποτε θα συναντηθούν, διόλου τυχαία, σ’ ένα σύμπαν αλλιώτικο, μετά τα στιγμιότυπα της ζωής…
|
|
|
|
Αισθητικές αναλύσεις δημιουργών 2ος τόμος
Σε σελίδες
ανακαλύπτονται και αποκαλύπτονται
Εκλεκτικές Συγγένειες…
που πληρούν την εσωτερική διάσταση ανθρώπων
ακολουθώντας μοναδικά ταξίδια
με μοναχικές πορείες
σε πέλαγα σκέψης.
|
|
|
|
Πόπη Γκερούση
Τα νησιά κι ο έρωτας
Τα νησιά-ποιήματα προσφέρουν εικόνες γνήσιας ζωής γεμάτης φως και χρώματα από τις Κυκλάδες συν ένα νησί, τα Κύθηρα, σκιρτούν ολόκληρα από μια –χωρίς οίκτο– παιδικότητα, μιαν ανηλεή ωρίμανση, το γλυκόπικρο του έρωτα κι ένα ταξίδι στο καλά κρυμμένο, εκεί που τίκτεται η βαθύτερη ανθρώπινη ανάγκη...
Σοφία Στρέζου
Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα
Της μνήμης… κόκκινη θάλασσα
…σαν κύμα γδέρνει τα βράχια
νοσταλγικά εισχωρεί στα απομεινάρια
ξεχασμένης σπηλιάς ...
|
|
|
|
Χρήστος Παπουτσής
Μετά το τέλος τ' ουρανού
«Ο έρως, η ελκτική δύναμη της δημιουργίας, εξαντλείται.
Τελειώνει μαζί με τον χρόνο.
Ο έρωτας, που στη ρομαντική του έκδοση,
δίχως μια στέγη, κυλιέται στη φύση
και στα αδιάκριτα βλέμματα,
θα καταλήξει παντοτινά άστεγος.
Μετά το τέλος τ’ ουρανού».
|
|
|
|
Νατάσα Ρεντήφ
Ετερόφωτος
Θα μπορούσαν να παραμείνουν ζευγάρι. Μα όχι…
Ο άντρας διακόπτει κάθε επαφή.
Αν της φανερωθεί θ’ αποδειχτεί ψεύτης.
Αν κρυφτεί, εγωιστής...
|
|
|
|
Κωνσταντία Γέροντα
Η κάθε του λέξη ένας λυγμός
Τι είναι ποίηση; «Η ανακούφιση από το φόβο, μόλις η λέξη βγαίνει στο χαρτί και διαβάζεται, ότι δεν είσαι μόνη σ' ένα αδειανό δωμάτιο, μιλώντας με τον εαυτό σου». Όνειρα, παραισθήσεις, εικόνες, μνήμες, φαντάσματα και φαντασιώσεις είναι το ζυμάρι. Εσύ πλάθεις την πρώτη ύλη και φτιάχνεις λέξεις, λέξεις φθαρτές και τετριμμένες, που τις αναποδογυρίζεις και δίνεις νέο νόημα...
|
|
|
|
Κώστας Βασιλάκος
Σκέψεις θραύσματα
«Οι αναμνήσεις, σπασμένες φτερούγες, γέρνουν το πέταγμα των ονείρων και λιθοβολούν τις ελπίδες μου. Με αδιέξοδες στιγμές από το μέλλον». Στις πνευματικές αναζητήσεις μου αποτυπώνονται τα συναισθήματα, οι χαρές και οι λύπες των ανθρώπων. Καταγράφονται σκέψεις, και βιώματα από τα άδικα μιας κοινωνίας που συνεχίζει να μας πληγώνει και να αιμορραγεί.
|
|
|
|
Άμυ Μπουκουβάλα
Ψήγματα
Το μόνο που εύχομαι κρυφά
κάθε που δακρύζω.
Δεύτερη φορά ν' αξιωθούμε
τον Ήλιο να πλανέψουμε...
|
|
|
|
Γαβρίλης Ιστικόπουλος
Το άνθος της μπαμπακιάς
Ο Γαβρίλης Ιστικόπουλος, σαράντα εφτά χρόνια τώρα, συνεχίζει το «κρυφτούλι» με τις λέξεις, όπως έκανε στο παραδοσιακό παιχνίδι των παιδικών χρόνων με τις γειτονοπούλες και τα αγουραγόρια, κι ακόμα δεν χορταίνει να σκαρώνει κρυψώνες και «αφορμές» στη γειτονιά της ποίησης, μόνο και μόνο για να προκαλεί την «άγια» πιθανότητα ν' ακούσει εκείνο το λυτρωτικό... «φτου ξελευτερία».
|
|
|
|
Έφη Μαχιμάρη
Νυχτερινό ρεσάλτο
Μια δημιουργική περιπλάνηση στα σκοτεινά μονοπάτια της νοσταλγίας, της μοναξιάς και της μελαγχολίας. Ένα ταξίδι με άρωμα γλυκιάς αυταπάτης στο περιθώριο του νυχτερινού μανδύα που στοιχειώνει το παρελθόν και τα δεσμά της οδύνης, γυρισμός και δοκιμασία, γεμάτο μακρές σιωπές, βασικές αλήθειες, άγριες προσμονές, σαγηνευτικούς στοχασμούς και ψίθυρους...
|
|
|
|
Ελένη Μαυρογονάτου
Φυσάει απόψε περασμένους έρωτες
Τώρα ξέρεις, πως για να γράψεις,
για να ζυμώσεις συναίσθημα με τις λέξεις σου,
πρέπει να ζεις...
Να μοχθείς κάθε μέρα και να μάχεσαι...
|
|
|
|
Χαριτίνη Ξύδη
Τακούνια καίγονται στο φούρνο
Πού να γεννήθηκε η παράνοια του έρωτα; Στο ξύλο, που δένει το μολύβι του καρπό για να γράψει τα μεγάλα Ω… Σ' ένα χάρτινο βαρκάκι που λιώνει αργά στην μπανιέρα… Στην τσέπη ενός εργάτη ορυχείου… Σ' ένα φιλοκίνδυνο λίκνο που δονεί τον θίασο των ενοχών, στο απαγορευμένο νήμα του Λαβύρινθου, σ' ένα ζαλισμένο ράγισμα στον αμανέ...
|
|
|
|
Κάκια Παυλίδου
Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου
Η κλωστή των παραμυθιών μπλέχτηκε με τη φλέβα του ανέμου. Κόκκινες θηλιές αδράχνουν τη Μούσα και την Ιδέα, για ένα θεατρικό πέρασμα από τη συνοικία των ποιημάτων. Στο πεδίο των αναγνώσεων η βαρύτητα στρέφει με εναλλαγές το διάνυσμά της προς το κέντρο της καρδιάς του αναγνώστη και του ονείρου. Εκεί όπου οι αλληγορίες χορεύουν παράλληλες ζωές μας.
|
|
|
|
Τάκης Τσαντήλας
Της ροής και της τέφρας
Το φως αναπλάθεται κάθε φορά μέσα μας.
Όσο εμείς ξεμακραίνουμε τόσο Αυτό πλησιάζει.
Περνώντας μέσ' απ' την πύλη της νύχτας μας.
Αθόρυβα, μυστικά, κατανυκτικά.
|
|
|
|
Παναγιώτης Α. Φερεντίνος
Αφέντης του «τόσο δα»
Μεγαλούπολη...
Αθήνα σήμερα.
Εικόνες μέσα μας, και εικόνες έξω.
Η πόλη μέσα μου, και η πόλη έξω...
|
|
|
|
Μάγδα Παπαδημητρίου - Σαμοθράκη
Καθρέφτης ψυχής
Η λέξη ξέφυγε σαν ανάσα από την ψυχή και κάθισε στο χαρτί για να ζευγαρώσει με τις άλλες λέξεις για να γίνει ποίηση! Να υμνήσει θέλησε την ομορφιά της ζωής, τη νοσταλγία, τον έρωτα στο πρόσωπο του συντρόφου μου, τον αγώνα για τη χώρα μου και το τρυφερό άγγιγμα των παιδιών μου! Πιστεύω ότι το κατάφερε τούτο το απόσταγμα ψυχής!
|
|
|
|
Σοφία Στρέζου
Αισθητικές αναλύσεις δημιουργών
Κάπως έτσι, άρχισα να γράφω, για να αντιστέκομαι στο χρόνο, στην πεζή καθημερινότητα, επιζητώντας να της δώσω μιαν άλλη διάσταση, με ονειρική διάθεση, για να ομορφαίνω εκείνα, που, έτσι κι αλλιώς, δεν μπορώ ν’ αλλάξω. Με πετάγματα καρδιάς, πέρα από τα όρια της συμβατικότητας, για να προσεγγίζω το ανέφικτο, το προσδοκώμενο...
|
|
|
|
Μαρία Στρίγκου
Ν'ακούσω τη λέξη που λείπει
… ν' ακούσω τη λέξη που λείπει… Πόσες φορές δεν στάθηκες πίσω από μια πόρτα του Σύμπαντος, με διαφορετικό όνομα κάθε φορά, παλεύοντας να αφουγκραστείς αυτή τη λέξη που θα γλύκαινε μια στάλα την ψυχή σου; Σαν παιδί –πάντα παιδί– με το μυαλό στην επικείμενη σκανταλιά και στην αυτο-αναίρεσή της...
|
|
|
|
Κάρτα φίλων "Ανέμου"
Επωφεληθείτε από ειδικά προνόμια αξιοποιώντας την κάρτα φίλων του "Ανέμου". Δείτε πώς μπορείτε να την αποκτήσετε εύκολα.
