«Το πιο διαχρονικό πρόβλημα της κοινωνίας μας είναι η έλλειψη της ομαδικότητας μας» • Εφημερίδα «Τα Μετέωρα» • 20/2/2015

Κρατούσε πάντα σημειώσεις από πρόσωπα ή γεγονότα που την εντυπωσίαζαν. Από μικρή ταξίδευε στον κόσμο των βιβλίων ως αναγνώστρια, μέχρι τη στιγμή που, ρίσκαρε ένα ακόμα ταξίδι στις σελίδες, αλλά από διαφορετική σκοπιά.

Παρέδωσε το σωσίβιο του αναγνώστη, μάζεψε κάποια από τα καταχωνιασμένα στα συρτάρια, χειρόγραφά της, και τόλμησε να μοιραστεί μαζί μας την περιπλάνηση της συγγραφής.

Η Βάσω Παπαδοπούλου μας αποκαλύπτει ότι η ενασχόληση της με τη συγγραφή δεν την άλλαξε ως άνθρωπο, απλά την έκανε λίγο περισσότερο παρατηρητική. Τη βοήθησε να βγει από την εσωστρέφειά της.

Δηλώνει ότι, όταν γράφει νιώθει να δραπετεύει από πράγματα που την ενοχλούν και ότι η μεγαλύτερη ανταμοιβή της είναι να βλέπει τα βιβλία της στα ράφια των βιβλιοπωλείων και κυρίως στα χέρια αναγνωστών που τα ξεφυλλίζουν. Πιστεύει ότι το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι ότι δεν έχουμε μάθει να γινόμαστε ομάδα και να παλεύουμε για έναν κοινό σκοπό παραβλέποντας τον εγωισμό μας.

Για εκείνη υπάρχει όμως και η όμορφη πλευρά στη ζωή, εκείνη της δεμένης οικογένειας και της ευλογημένης φιλίας. Κι αυτά είναι που πρέπει όλοι μας να επιδιώκουμε.

Συνέντευξη στην 'Εφη Δούλη

Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε στην ενασχόληση σας με τη λογοτεχνία και τη συγγραφή, κυρία Παπαδοπούλου; Σας άλλαξε ως άνθρωπο αυτή η ενασχόληση;

Αγαπώ πάρα πολύ την ανάγνωση, διαβάζω λογοτεχνία από μικρό παιδί. Κρατούσα πάντα σημειώσεις από πρόσωπα ή γεγονότα που με εντυπωσίαζαν, μετά από τη πα-ρακολούθηση σεμιναρίων γραφής ήρθε το πρώτο βιβλίο. Η διάθεση να μοιραστώ τα κείμενα μου με οδήγησε στην έκδοση τους. Η ενασχόληση της γραφής δε με άλλαξε ως άνθρωπο, απλά με έκανε λίγο περισσότερο παρατηρητική. Με βοήθησε δε να βγω από την εσωστρέφειά μου.

Το «Θανάσιμα σταυροδρόμια», είναι το τελευταίο σας βιβλίο, και κυκλοφορεί από την «Άνεμος Εκδοτική». Ποια ήταν η αφορμή για να γραφεί αυτό το μυθιστόρημα;

Αφορμή ήταν ένα διαμέρισμα άδειο που το βλέπω να ρημάζει και κάθε ημέρα να παρουσιάζει μία διαφορετική εικόνα. Σκέφτηκα να τοποθετήσω εκεί μέσα ένα πτώμα, στη συνέχεια κοίταξα τους δρόμους γύρω μου και ολόκληρος ο μύθος είχε δημι-ουργηθεί. Για αρκετό καιρό μετά από αυτό προσπαθούσα να δώσω στους ήρωές μου σάρκα, οστά, φωνή για να αρχίσουν να μου αντιμιλούν.

Ο τίτλος είναι συμβολικός ή δηλώνει κάτι κυριολεκτικά;

Όλοι αντιμετωπίζουμε «σταυροδρόμια» στη διάρκεια της ζωής μας και καλούμαστε να αποφασίσουμε ποιο δρόμο θα ακολουθήσουμε. Με την έννοια αυτή ο τίτλος είναι συμβολικός, όμως τα γεγονότα στην εξέλιξη της ιστορίας συμβαίνουν σε κάποια «σταυροδρόμια» άρα ο τίτλος είναι και κυριολεκτικός, κυρία Δούλη.

Οι ήρωες του βιβλίου σας είναι άντρες και συγκεκριμένα μία παρέα ανδρών στα 53 τους χρόνια. Πως αποφασίσατε να έχει η ιστορία σας άνδρες ως πρωταγωνιστές ενώ συνήθως στα περισσότερα μυθιστορήματα πρωταγωνιστούν γυναίκες;

Συνήθως παρατηρούμε τους ανθρώπους γύρω μας. Ως γυναίκες αναλύουμε περισ-σότερο τους άντρες, έτσι γεννήθηκε η ιδέα. Κατά τη διάρκεια της γραφής αποφάσισα να μην υπάρχουν γυναίκες ηρωίδες παρά μόνο ως δευτερεύοντα πρόσωπα, που απλά να βοηθούν στην εξέλιξη του μύθου.

Τι σας έκανε να γράψετε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα;

Αγαπώ πάρα πολύ την αστυνομική λογοτεχνία. Μου αρέσει να δημιουργώ γρίφους και να τους λύνω. Βέβαια, η αστυνομική πλοκή χρησιμοποιείται, πλέον, ως όχημα για να θιγούν και άλλα κοινωνικά θέματα. Το ίδιο συμβαίνει και στο βιβλίο.

Στην ιστορία σας, σημαντικό ρόλο παίζει ο θάνατος και ο φόβος. Τι σημαίνουν αυτές οι δύο λέξεις για εσάς;

Ο θάνατος είναι η μόνη βεβαιότητα που υπάρχει στη ζωή μας από τη στιγμή της γέν-νησης, άρα πρέπει να συμφιλιωθούμε μαζί του, αφού δεν υπάρχει πιθανότητα να τον αποφύγουμε. Ο φόβος από την άλλη, έχει την δύναμη να καταστρέψει την ποιότητα του βίου μας, άρα καλύτερα να μιλάμε για τις φοβίες μας, για να τις αντιμετωπίζουμε ευκολότερα.

Πόσα είδη φόβου υπάρχουν;

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια είδη. Ο φόβος για μένα είναι ένα και μοναδικό πράγμα που αλλάζει μορφές.

Υπάρχει και ο φόβος που μας προστατεύει;

Δε νομίζω πως υπάρχει τέτοιο είδος φόβου. Αν θεωρήσουμε πως δεν κάνουμε πράξεις επειδή φοβόμαστε τις συνέπειες, τότε περιορίζουμε τη ζωή μας, στερούμαστε εμπειριών, είναι σαν να απομονώνουμε τον εαυτό μας σε ένα γυάλινο κλουβί.

Εσείς τι είναι αυτό που φοβάστε περισσότερο, κυρία Παπαδοπούλου;

Όλα και τίποτα. Θέλω να είναι όλοι οι άνθρωποι, γνωστοί και άγνωστοι καλά στην υγεία τους και καλά μεταξύ τους. Αν αυτό το εκλαμβάνεται ως φόβο για τις ασθένει-ες ή την ύπαρξη κακών σχέσεων τότε αυτό φοβάμαι. Νομίζω όμως πως είναι μία ευχή προς όλους.

Επίσης στο συγκεκριμένο βιβλίο φιλίες χρόνων αποδεικνύονται ψεύτικες, οικογενειακές σχέσεις καταρρέουν. Δεν είναι σκληρό να σε προδίδουν οι άνθρωποι που κάποτε αγαπούσες;

Είναι πολύ σκληρό να νοιώθεις προδομένος είτε από την οικογένεια είτε από τους φίλους, όμως είναι κάτι που το αντιμετωπίζουμε στη καθημερινότητά μας. Το θέμα είναι να ξεπερνάμε την προδοσία και να προχωράμε. Υπάρχει όμως και η όμορφη πλευρά, της δεμένης οικογένειας και της ευλογημένης φιλίας. Αυτό το δεύτερο πρέ-πει να επιδιώκουμε, κυρία Δούλη.

Η εσωτερικότητα της ψυχής μπορεί να γαληνέψει με τη συγγραφή;

Ναι, ανεπιφύλακτα ναι. Οι ώρες που γράφεις είναι οι ώρες που ξεχνάς τα πάντα, είσαι μόνος και συνομιλείς με τους ήρωές σου. Είναι πρόσωπα που τα φτιάχνεις σύμφωνα με ότι αγαπάς ή ότι μισείς. Τους βάζεις να κάνουν πράγματα που εσύ δεν τολμάς, τους εκμυστηρεύεσαι, τους εξομολογείσαι. Όσο η γραφή προχωρεί, τόσο περισσότερο δένεσαι μαζί τους και λύνεις προσωπικά προβλήματα. Κάθε μυθιστόρημα είναι και μια αναφορά στον κόσμο, μια αναζήτηση στους κόσμους του ονείρου και της πραγματικότητας. Πρέπει ο συγγραφέας να ονειροβατεί και να χρησιμοποιεί τη φαντασία ως μέσο διεξόδου και εκτόνωσης του εσωτερικού του κόσμου; Η αρχή συνήθως γίνεται από μία ιδέα, μετά η φαντασία παίρνει φωτιά και αρχίζει η γραφή. Όνειρα, ψέματα, αλήθειες, εικόνες ανακατεύονται για να βρουν το τελικό τους σχήμα. Δε γνωρίζω αν έτσι πρέπει να γίνεται, μπορώ να μιλήσω μόνο για ότι μου συμβαίνει. Προσωπικά είναι σαν να δραπετεύω από πράγματα που με ενοχλούν και για κάποιες ώρες κάθε ημέρα, ζω σε έναν δικό μου κόσμο.

Υπάρχουν κάποιοι συγγραφείς που σας έχουν επηρεάσει;

Όπως είπα είμαι αναγνώστρια, θαυμάζω πολλούς συγγραφείς για πολλούς ξεχω-ριστούς λόγους τον καθένα. Θα μπορούσα να αναφέρω έναν ατελείωτο κατάλογο, εν-δεικτικά θα πω μερικά ονόματα: Ζατέλη, Μπουραζοπούλου, Ξανθούλης, Μάρκαρης, Μαρτινίδης, Ράνκιν, Ρέντελ, Σιμενόν, Π.Ντ. Τζέιμς, Κέλμαν κ.α.

Ποιο είναι το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας κατά την άποψή σας, κυρία Παπαδοπούλου;

Στην ερώτηση αυτή η απάντηση της εποχής είναι το οικονομικό θέμα, το οποίο δεν παραβλέπω καθόλου. Όμως για μένα το μεγαλύτερο διαχρονικό πρόβλημά μας είναι η έλλειψη ομαδικότητας στη κοινωνία μας. Δεν έχουμε μάθει να γινόμαστε ομάδα και να παλεύουμε για έναν κοινό σκοπό παραβλέποντας τον εγωισμό μας.

Στην χώρα μας οι νέοι δυστυχώς δεν διαβάζουν. Ποια πρόταση θα τους κάνατε για να αρχίσουν το διάβασμα;

Αυτή είναι η άποψη που επικρατεί, όμως, επειδή παρακολουθώ διάφορες «λέσχες ανάγνωσης» που είναι γεμάτες με νέους ανθρώπους νομίζω ότι κάτι αλλάζει και αυτό είναι πολύ πολύ θετικό. Πρόταση-πρόσκληση είναι να δώσουν την ευκαιρία στο βιβλίο να τους χαρίσει μοναδικά ταξίδια. Αν κάνουν την αρχή με ένα όμορφο μύθο μετά ο δρόμος δεν έχει τέλος.

Υπάρχει κάποιο σχόλιο από βιβλιοκριτικό που θα σας μείνει αξέχαστο;

Υπάρχει στη κριτική της κας Τσαλαπάτη, που μπορείτε να τη βρείτε στο διαδικτυακό χώρο «Φίλοι της Λογοτεχνίας» και πολύ την ευχαριστώ γι’ αυτό.