Page 9 - «Tρύπιες Κυριακές» - Χριστίνα Παπανικόλα - Άνεμος Εκδοτική

ΤΡΥΠΙΕΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ

Συγκάτοικέ μου

Ακούω την ανάσα σου τα βράδια.
Πάει καιρός που γδύθηκες τα μάτια σου,
τα χέρια, το σώμα όλο.
Μετουσιώθηκες κι αέρας είσαι.
Κάθε που φεύγω με χαιρετάς
ως τον δρόμο
και ύστερα απ’ τις χαραμάδες πίσω εισχωρείς
να με υποδεχθείς όταν γυρίσω.
Την μυρωδιά της σήψης δεν έχεις πια.
Και κάθε μέρα βρέχει
στα σπλάχνα μου.
Μουχλιάζω και δεν μιλώ.
Να μην σαπίσω την ατμόσφαιρα των άλλων.

13