Page 11 - index
P. 11
12 ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ
χει – αν και ο βράχος ήταν μικροσκοπικός για να μπο-
ρέσει κανείς πραγματικά να τρέξει και να το ευχαριστη-
θεί. Κάθε φορά που πλησίαζαν στον βράχο, ο μικρός ξε-
πρόβαλλε μέσα από το βαμβακερό ύφασμα και άρχιζε να
φωνάζει από τη χαρά του. Ήταν το αγαπημένο του μέ-
ρος. Εκεί που ήξερε πως θα παίξει, θα σταθεί στα δυο
του πόδια, θα ανακαλύψει τις μικρές χρωματιστές πέ-
τρες, θα πειράξει τα καβούρια και θα αγγίξει με προσο-
χή τους νόστιμους αχινούς. Κι αφού περνούσε ώρα, οι
δυο τους ήταν έτοιμοι να φύγουν μακριά και να συνεχί-
σουν το ταξίδι…
Κύλησε ο καιρός.
Ο πελαργός πετούσε, έχοντας κρεμασμένη στο ράμ-
φος του μια υφασμάτινη φωλιά για έναν μικρό άνθρωπο.
Ζούσαν μαζί. Περνούσαν παρέα ανάμεσα από τρομα-
χτικές καταιγίδες, ήλιους που έκαιγαν, ανέμους που σά-
ρωναν καθετί ζωντανό. Έπαιζαν, όμως, και με τα σύν-
νεφα, έκαναν αγώνες με τα άλλα πτηνά των αιθέρων,
γελούσαν κάνοντας τσουλήθρα πάνω σε ουράνια τόξα.
Και πάντοτε ξαπόσταιναν στον βράχο.
Τα χρόνια πέρασαν – πάντοτε περνούν.
Πέρασαν πριν καν το καταλάβουν.
Ένας πελαργός πετούσε, κρατώντας πια στο ράμφος
του έναν άνθρωπο που μεγάλωνε. Όλο και μεγάλωνε…
Ένας πελαργός που βάσταζε ένα αγόρι.
Ένα αγόρι που γινόταν άντρας.
Μέχρι που ήρθε εκείνη η μέρα…
15
