Page 20 - «??? se ?a?a?t??a» - G?????? ?de??a????? - ??eµ?? ??d?t???

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΔΕΛΙΑΝΑΚΗΣ

«Άσε με, μωρή!» μου φώναξε η Στέλλα στον γυρι-
σμό. «Να σε δω τώρα, που θα σκουπιζόμαστε με τις
εφημερίδες, όπως κάναμε μικρές στο χωριό».
Δεν της απάντησα, τι να της έλεγα; Είχε πικραθεί
που είχε βγει δεύτερη στη μάχη του χαρτιού υγείας,
αλλά δεν είχε και άδικο. Όσα σούπερ μάρκετ κι αν
γυρίσαμε εκείνο το μεσημέρι, πριν επιστρέψουμε στο
σπίτι, χαρτιά υγείας –κωλόχαρτα, για να ρίξω κι εγώ
λιγάκι το επίπεδο εδώ που φτάσαμε–, μηδέν! Ρε παι-
διά, σκεφτείτε λίγο και τους άλλους! Αγαπάτε αλλή-
λους! Τσάμπα τα ’λεγε ο Καζαντζάκης; «Αγάπα τον
άνθρωπο, είσαι ’συ». Και άφηνέ του κι αυτού λίγο
χαρτί, θα πρόσθετα εγώ.
Είχαμε ξαπλάρει την αρίδα μας στον καναπέ·
μάλλον είχαμε βουλιάξει, για να τοποθετηθώ πιο
σωστά. Οι συζητήσεις μας για τον Θάνο δεν είχαν
προηγούμενο, έχοντας ανοίξει ένα μπουκάλι λευκό
κρασί ή και κόκκινο μπορεί να ήταν, δεν έχει σημα-
σία. Η Στέλλα, μεθυσμένη –ήταν όλα τα λεφτά–, να
κλαίει και να οδύρεται για τον Θάνο· είχαν να μιλή-
σουν μέρες. Αυτός της είχε πει πως θα της τηλεφω-
νούσε, πως θα της έστελνε κάποιο μήνυμα για να δει
τι κάνει και πώς είναι.
«Ένα τηλέφωνο, βρε αγοράκο μου», έλεγε η τρε-
λή, «ένα τηλέφωνο να δεις εάν ζω ή αν πέθανα…»
Κρασί και Θάνος, Θάνος και κρασί… Ε, πέρασε και
αυτό το βράδυ!

28