Page 18 - «??? se ?a?a?t??a» - G?????? ?de??a????? - ??eµ?? ??d?t???

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΔΕΛΙΑΝΑΚΗΣ

νη για την ακρίβεια, μέσα στους διαδρόμους. Είχε πά-
θει παροξυσμό, έσερνε μαζί της το καρότσι που εί-
χαμε πάρει προ ολίγου και πέταγε μέσα ό,τι έπιανε
το χέρι της: μπισκότα με σοκολάτα, λευκή και γάλα-
κτος· υγείας δεν πήρε! Ποτέ δεν της άρεσε η μαύρη
–η σοκολάτα εννοώ–, η άλλη μαύρη τής άρεσε! Με
τον Ουνί πέντε χρόνια ήταν μαζί, εξάλλου. Το καρό-
τσι όλο και γέμιζε με σακουλάκια καφέδες –ελληνικό,
ελληνοτούρκικο, καπουτσίνο και decaf–, τυριά ροκ-
φόρ, γαλοπούλες και γάλατα αμυγδάλου, καρύδας
και κανονικά… Ήταν ευτυχώς προϊόντα που είχαν
απομείνει ακόμη, έστω και σε περιορισμένο αριθμό.
Είχα μείνει άναυδη κυριολεκτικά. Και δεν ήμουν
έτσι μόνο βλέποντας την αντίδραση της Στέλλας, που
έκανε σαν το μανιασμένο ρομπότ, αλλά παρακολου-
θώντας τη γενικότερη κατάσταση που επικρατούσε.
Το σούπερ μάρκετ αυτό, όπου χρόνια και χρόνια περ-
νούσα μόνη μου άπειρο χρόνο εδώ μέσα διαλέγοντας
τις αγορές μου, δεν το είχα ξαναδεί έτσι άδειο… Με
μια και μόνο πανοραμική ματιά, το μόνο που μπορού-
σες να δεις ήταν οι άδειες λαμαρίνες των ραφιών, χω-
ρίς πράγματα επάνω, παρά μόνο με τα ταμπελάκια
τους μπροστά: Μακαρόνια Νο 2 για παστίτσιο 1,25
ευρώ, άδειο το ράφι! Σαμπουάν για λαμπερά μαλλιά
4,60 ευρώ, άδειο το ράφι! Ένιωσα σαν να με έπιανε
η καρδιά μου· κι εκεί που ένιωθα όλο αυτό το άγχος,
τότε συνειδητοποίησα εντέλει, στη δεύτερη κιόλας
μέρα καραντίνας, πως η κατάσταση ήταν σοβαρή…

26