Page 4 - «??? se ?a?a?t??a» - G?????? ?de??a????? - ??eµ?? ??d?t???

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΔΕΛΙΑΝΑΚΗΣ

Δεν είχα αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατά-
στασης, μέχρι τη στιγμή που μου χτύπησε την πόρ-
τα η Στέλλα. Εγώ βρισκόμουν σε έναν άλλο κόσμο,
σε ένα παραδεισένιο μέρος, τα αφρόλουτρα από την
μπανιέρα χάριζαν μια υπέροχη μυρωδιά σε όλη την
ατμόσφαιρα, η μουσική από το ραδιόφωνο έπαιζε
στη διαπασών κι εγώ με το ξυραφάκι στο χέρι χό-
ρευα –και ξύριζα παράλληλα, έτσι;– συντονισμένη
στα διάφορα ακούσματα που έβγαιναν από το μικρό
κόκκινο κουτί.
Άνοιξα την πόρτα φορώντας μόνο το μπουρνού-
ζι μου· και τα αρώματά μου! Η Στέλλα μόνο που δεν
με γκρέμισε μπαίνοντας μέσα… Πέταξε τσάντες και
πανωφόρια επάνω στον καναπέ και άρχισε να κλα-
ψουρίζει.
Ούτε απόψε θα ηρεμήσω, σκέφτηκα. Μια μέρα
είχα χρόνο να ηρεμήσω κι εγώ λιγάκι· ένα απόγευμα
μόνο! Ένα απόγευμα με την ησυχία μου…
«Τι έχεις καλή μου, τι έχεις χρυσή μου;» πάσχι-
ζα να καταλάβω ποιο ήταν το πρόβλημά της. Τίπο-
τα αυτή… Ό,τι κι αν τη ρωτούσα, εκείνη στον κόσμο
της. Μύξες, κλάματα και να μη βγάζει λέξη από το
στόμα της. Με τα πολλά κατάφερα να της πάρω δυο
τρεις κουβέντες.
«Καραντίνα; Ποια καραντίνα, καλέ; Τι καραντί-
να;» Αυτήν τη λέξη άλλη μια φορά την είχα ακούσει
στη ζωή μου. Δεν ήμουν όμως σίγουρη πως μπορού-
σα να θυμηθώ και τι σημαίνει.

12