Page 11 - «Σίβυλλα, Το τίμημα της ύβρεως» - Δήμητρα Παπαναστασοπούλου - Άνεμος Εκδοτική

ΣΙΒΥΛΛΑ, ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΣ ΥΒΡΕΩΣ

χρόνια της παρακμής. Η ευωδία έφθασε ως τις μύτες των ιε-
ρέων, έξω από το άδυτο, κι εκείνοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους
με ιερό τρόμο. Αυτό το σημάδι ήταν αλάνθαστο. Ο θεός ήταν
εκεί, παρών.
Ο μεγαλύτερος στην ηλικία ιερέας, ο πρεσβύτερος, θέτει την
ερώτηση του χρησμού με τρεμάμενη φωνή.
«Πανίσχυρε Φοίβε, φανέρωσέ μας ποια είναι η θέλησή
σου;»
Η Πυθία κουνά το κλαδί της δάφνης και περιέρχεται σιγά
σιγά σε έκσταση. Ο θεός κατέχει την ψυχή της, τη φέρνει σε
κατάσταση ιερής μανίας, το σώμα της ριγεί, κραυγές άναρθρες
βγαίνουν από το στόμα της. Οι κραυγές γίνονται λέξεις, οι λέ-
ξεις σχηματίζουν φράσεις. Ο πρεσβύτερος ιερέας καταγράφει
με τρεμάμενο χέρι, αντιλαμβανόμενος το μήνυμα ευκολότερα
από κάθε άλλη φορά.
«Φύγετε όλοι... Πυθία γίγνεται Σίβυλλα... αποθνήσκει τη
ελεύσει μάντιδος νέας... μαντείον σιγεί αιώνας πολλούς».
Η Πυθία βυθίζεται στη σιωπή για κάποια δευτερόλεπτα. Η
ανάκραξη αμέσως μετά έχει τη δύναμη της βροντής. Το κεφά-
λι της πέφτει μπροστά και τινάζεται πάλι πίσω, το δάφνινο στε-
φάνι αποχωρίζεται από τα μαλλιά της και προσγειώνεται στο
έδαφος. Οι ιερείς τρέμουν. Η φωνή που ακούγεται δεν ανήκει
σε ανθρώπινο ον.
«Έστ’ ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται και εσαεί έσεται».
Μετά από αυτά τα λόγια η Πυθία κατεβαίνει από τον τρί-
ποδα, φορά το πεσμένο στεφάνι, βγαίνει από το άδυτο σε από-
λυτη ηρεμία και παίρνει τον δρόμο για την έξοδο, ακολουθού-
μενη από τους έντρομους ιερείς, σαν να μην ήταν το ίδιο άτομο
που δευτερόλεπτα πριν βρισκόταν σε κατάσταση αλλοφροσύ-
νης. Όταν φθάνουν επάνω στον ναό, στέκουν και περιμένουν
από τον πρεσβύτερο την ανάλυση του χρησμού. Εκείνος νιώθει
τα μάτια τους πάνω του, ίδια πυρωμένα σίδερα να τον καίνε.

19