Page 18 - «Ο Απρίλης στάθηκε αλήτης» - Άνεμος Εκδοτική

ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ

«Ανάθεμά με κι αν ξέρω».
«Αν τελειώσεις νωρίς, δεν κάνεις κι ένα τηλέφω-

νο στο κορίτσι;»
Κορίτσι, για τη Ζωή, ήτανε η Ελένη.
«Αν θες να ψάξεις την κόρη σου τη μικρή, κάν’
το μόνη σου, εγώ δεν αναλαμβάνω».
Ξαφνικά η Ζωή κάθισε με τρόπο απότομο στην
κεντητή μπερζέρα. Κορομηλάκι απρόοπτο το δά-
κρυ, κόμποι κόμποι, ένα ξαφνικό παράπονο.
«Έλα μωρέ μάνα τώρα, σε παρακαλώ πολύ,
γιατί κλαις;»

Έκανε και πως δεν ήθελε να πει.
«Άσε με…» ξεφύσηξε, ρίχνοντας το κεφάλι στο
πλάι.
«Αστεία γίνεσαι…»
«Αστεία ε; Γιατί σε παρακαλώ;»
«…»
«Αστεία που φεύγω από το σπίτι και μέχρι να

φτάσω στον δρόμο ενδέχεται να ’χω ξεχάσει πού
ακριβώς πηγαίνω;»
«Αυτά τα παθαίνω κι εγώ στο περιοδικό».
«Στο περιοδικό είστε όλοι σχιζοφρενείς. Εγώ
απλώς έχω άνοια στα 76».
«Τόσο λες αριστερά δεξιά ακόμα ότι είσαι;»
«Κόψε την πλάκα, λέω! Εσύ, θέλω να ξέρω, δεν
θα γεράσεις;»
«Πόσο πολύ θες…»

22