Page 10 - «Η νοσταλγία του παλιού πόνου» - Αγγελική Μπούλιαρη
P. 10
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΜΠΟΥΛΙΑΡΗ
Γυναίκα
Δεν είμαι ο καινούριος δρόμος πια,
το ανεξερεύνητο δάσος,
ή το ανεξιχνίαστο χαμόγελο,
ούτε το θήραμα το ελκυστικό
στην πρωινή δροσιά της νιότης.
Είμαι οι οικείες ρυτίδες,
το μενού της Κυριακής,
τα μαθήματα των παιδιών και
τα φρεσκοσιδερωμένα ρούχα,
μουλιασμένα σ’ ανόητα,
ορμονικά δάκρυα γυναικών.
Γλάρος
Με βασανίζει η εικόνα του άψυχου γλάρου
ριγμένου πάνω στο κύμα,
η εγκατάλειψη του αφημένου λαιμού,
τα πεσμένα φτερά και
το γκρίζο χρώμα των γερατειών του.
Με βασανίζει, ακόμα, η μακρινή του διαδρομή
από τη μια άκρη της θάλασσας ίσαμε την άλλη,
αυτή η μετά θάνατον περιπλάνηση
μέχρι το άχαρο τέλος της σήψης σε κάποια ακτή.
16
