Page 15 - «Ποτέ δεν φτάνει το αρκετό» - Λαμπρίνα Α. Μαραγκού

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΤΟ ΑΡΚΕΤΟ

μησή μου, η θάλασσα ξέβραζε τα πτώματα των
φυκιών πάνω στις γυαλιστερές πέτρες που η λεία
τους επιφάνεια καθρέφτιζε την απουσία που μό-

νος του είχε επιλέξει.
Η σιωπή είναι ο πιο δυνατός κρότος στο μυα-
λό μου καθώς έτσι φανερωνόταν η ύπαρξή του
και μαζί με κείνη η απαγόρευση μέσα στην κα-
τάφαση των αισθημάτων μας, οι αμφιβολίες του

στην σιγουριά της δικής μου αφοσίωσης. Πάνω
στις πέτρες ήταν γραμμένο αυτό το «δεν μπο-
ρώ», η ανημπόρια της τόλμης, η απαγόρευση που

έφραζε τις αρτηρίες μου, έκοβε τις φλέβες που
μέχρι εκείνη τη στιγμή τροφοδοτούσαν την καρ-
διά μου μ’ αίμα. Ήταν σίγουρος πως μπορού-
σε να ρυθμίσει την αγάπη και τον έρωτα, όπως
ο χειρουργός δημιουργεί τεχνητές οδούς για να

διοχετεύσει τον θάνατο και να τον καθυστερή-
σει να φτάσει στον προορισμό του. Τελικά μέσα
στον πανικό του, δεν κατάλαβε πως ο θάνατος

παραμένει θάνατος, όπως το τέλος παραμένει
και αρχή. Προσπάθησα να του το εξηγήσω…
Όλη μου η ζωή είχε επικεντρωθεί σε κείνα τα
τρυφερά μάτια, ίδια με τα αστέρια τις αφέγγα-
ρες νύχτες του Αυγούστου. Είχα προσπαθήσει

να του πω πως το φεγγάρι το βλέπω από το μέσο

21