Page 14 - «Ποτέ δεν φτάνει το αρκετό» - Λαμπρίνα Α. Μαραγκού

ΛΑΜΠΡΙΝΑ Α. ΜΑΡΑΓΚΟΥ

μπροστά στις σκέψεις μου γυμνή, έτοιμη να ζυ-
γίσω το βλέμμα των ματιών του και να αποφαν-
θώ για την εγκατάλειψή μου. Μόνη μου εγκατα-

λείφθηκα με μια παραφορά σχεδόν μαζοχιστική
να ελπίζω για κείνον και κάθε μέρα να στεριώνει
όλο και περισσότερο στην ψυχή μου η βεβαιότη-
τα πως θα τον συναντήσω. Ήταν σαν να έβλεπα
καθαρά το γεροδεμένο του κορμί να κρεμιέται

πάνω από τα βράχια όπως και το γλαυκό φεγγά-
ρι και τα χέρια του ν’ ανοίγουν στον άνεμο, έτοι-
μα να μ’ αγκαλιάσουν, στην προσπάθεια του να

βυθιστεί μαζί μου στο πέλαγος. Εκτυλίσσονταν
όλα σε αργή κίνηση, κάθε του κουβέντα, κάθε
του χειρονομία. Μόνο το τέλος δεν μπορούσα να
προδικάσω. Η ενόρασή μου σταματούσε κάπου
εκεί, όπου η παρουσία του θα έμοιαζε με όνειρο

και που ήξερα πως θα ήταν ακατόρθωτο να γίνει
πραγματικότητα.
Πολλές φορές η θάλασσα φέρνει μπροστά

μου τις αναμνήσεις που με τόσο κόπο πάσχιζα να
τις ξορκίσω πίσω από τα κύματα. Το πέλαγος
ξαναγύριζε κοντά μου και ζωντάνευε την μορ-
φή του, τις κινήσεις, τα λόγια του. Η ανάσα του
βλέμματος του με περόνιαζε και κατάλαβα πως

χρόνια τώρα ανέπνεα μέσα της. Μαζί με την θύ-

20