Page 12 - «Ποτέ δεν φτάνει το αρκετό» - Λαμπρίνα Α. Μαραγκού

ΛΑΜΠΡΙΝΑ Α. ΜΑΡΑΓΚΟΥ

μοιάσει μ’ ένα τεράστιο γαλάζιο μπαλόνι, σαν
και αυτά που μου έπαιρνε ο πατέρας κάθε Κυ-
ριακή στο Ζάππειο, από τον ίδιο πλανόδιο πω-

λητή πάντοτε, που μετά από μερικές συναντή-
σεις συνήθιζε να μας πιάνει κουβέντα. Περίμενα
λοιπόν, υπομονετικά το μπαλόνι να ξεφουσκώ-
σει και το βουητό του ανέμου ήταν ακριβώς αυ-
τός ο γαλάζιος αέρας που έβγαινε από μέσα του.

Εκείνο απέμενε τότε ξεφούσκωτο, νεκρό στο
πάτωμα, και τον θάνατό του τον πανηγύριζα κα-
θώς πλέον δεν άκουγα το φύσημα. Αρκετές φο-

ρές είχα ονειρευτεί το στραπατσαρισμένο μπα-
λόνι να βρίσκεται στα πόδια μου ξαπλωμένο, με
το χρώμα του αλλού να γίνεται πιο έντονο και
αλλού πιο αχνό.
Τώρα που το παρατηρώ, το φεγγάρι μου θυ-

μίζει εκείνο το παιδικό μπαλόνι με την διαφορά
πως τώρα λαχταρώ να το δω φουσκωμένο, ο
άνεμος δεν με τρομάζει και πάνω του με τις φω-

τοσκιάσεις διακρίνω τους δρόμους του που με
καλούν να τους ακολουθήσω, μια πρόκληση που
μου ανοίγεται μπροστά μου.
Γλαυκό φεγγάρι είναι η πανσέληνος και αφή-
νομαι να σεληνιαστώ μαζί της όπως στις παλιές

ιστορίες οι φεγγαροχτυπημένοι. Ούρλιαζαν, γί-

18