Page 5 - Ψυχή σαν θάλασσα - Άνεμος Εκδοτική

Αντί προλόγου

Φωτιές κρέμονταν απ’ το ουράνιο τόξο τ’ ουρα-
νού κι ένας άσπρος άνεμος τριγυρνούσε, γύρω από
τις άκριες των χρωμάτων το λευκό της ψυχής. Ενίοτε
χάραζε με τις άκριες των δαχτύλων του περήφα-

νους κύκλους. Γέμιζαν τα χέρια του ανέμου χρωμα-
τιστή σκόνη μα καθώς τιναζόταν, χάνονταν μέσα
στο χάος τ’ ουρανού. Κι έπεφταν και γέμιζαν οι κοι-
λάδες, οι δρόμοι, τα σπίτια χρώματα μα πάλι λευ-
κός έμενε ο άνεμος. Έχωνε τα νύχια του, γέμιζαν οι
χούφτες του χρώματα άπειρα για να γεμίσουν τοπία
σε άλλους δέκα πλανήτες, μα η χρωματιστή σκόνη

έφευγε μέσα από τις απορημένες παλάμες του και
χανόταν κι έμενε μετέωρο το λευκό της ψυχής. Δεν
ένιωθε θυμό ή οργή, μόνο πίκρα. Μια πίκρα που
έφερε δάκρυα στις άκριες των ματιών του και σαν
κύλησαν είδε το θαύμα ν’ απλώνεται ολόγυρά του.
Πάνω στις σταγόνες κυλούσαν χιλιάδες χρώματα
και δεν γλιστρούσαν και δεν ξέφευγαν και δεν ήταν
πια δάκρυα οδύνης παρά χρωματιστά κομματάκια
λαμπερής ύλης, υγροί κρύσταλλοι, μικρές χρωματι-

στές ελπίδες...

11