Page 10 - Ο εραστής, η μέλισσα κι ένα μικρούλι «αχ»
P. 10
ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ
γε όπως τη μέρα που βγήκε από το χειρουργείο, «αδύνατο να
θυμηθώ, αδύνατο, αδύνατο...»
Είχε ξυπνήσει μουσκεμένη στον ιδρώτα, κάπνισε μισό τσι-
γάρο στο κρεβάτι ανίκανη για οτιδήποτε άλλο κι ύστερα σύρ-
θηκε αναμαλλιασμένη ως τον πάγκο της κουζίνας κι ανακα-
τεύοντας πρόχειρα δυο κουταλιές στιγμιαίου καφέ σε μια
κούπα από φθαρμένη πορσελάνη, κατάπιε βιαστική δυο ηρε-
μιστικά να πάει καλά η μέρα.
% % %
Οι Γιαπωνέζοι περιφέρονταν μόνοι πλάι στην Ακρόπολη,
ψάχνοντας την –ανεπίδεκτη πάσης μαθήσεως– ξεναγό που εί-
χε ήδη εγκαταλείψει την ομάδα και την ίδια αυτή καθαυτή την
επαγγελματική δραστηριότητά της, μιάμιση ώρα πριν και με-
τά από ένα θεαματικό κλάμα μέσα σε ταξί, βρέθηκε κατά τις
δύο και τέταρτο στο σπίτι της στην οδό Τύχης, όπου μετά από
έναν σύντομο αλλά σφοδρό καβγά με τη μητέρα της, κατέλη-
ξε στο μπάνιο να εφαρμόσει μια μάσκα αργίλου, να της φύ-
γει τουλάχιστον η φούντωση του δέρματος από το πρόσωπο.
% % %
Η Λουκία Τουφεξή, καθηλωμένη στα τριάντα τρία από
τον Μάιο του ’94, εβγατζού στην απέναντι γωνία, ετοιμα-
ζότανε πια να κλείσει. «Τρεις παρά δέκα, γαμώ τα μαγαζιά
μου!» μονολογούσε, καθώς πάταγε το κουμπί του τηλεχειρι-
στηρίου για να κατέβει το πλαϊνό ρολό, «όλη μέρα ανοιχτή να
σκοτώνω μύγες και να βλέπω πρωινάδικα και βραζιλιάνικα
στη φορητή, κι όλοι θυμούνται να ’ρθούνε για τσιγάρα από
τις δυόμιση και πέρα, δεν υπάρχει λίγη συνείδηση σ’ αυτό τον
κόσμο, ρε, μια ώρα να φύγω κι εγώ, να προλάβω να ξεκουρα-
16
