Page 7 - Ο εραστής, η μέλισσα κι ένα μικρούλι «αχ»

Ο ΕΡΑΣΤΗΣ, Η ΜΕΛΙΣΣΑ ΚΙ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟΥΛΙ «ΑΧ»

τοιο μυαλό, ξεκούτιανα η κακομοίρα», συμπλήρωσε κι έφερε
διακριτικά το δικό της φλιτζανάκι δυο-τρεις γύρες μπας και
δει τίποτα. Δεν τα πίστευε αυτά τα πράματα, αλλά άμα βρί-
σκεσαι σε τέτοιο κατάντημα, τι να πεις. Τ’ άφησε μ’ αγωνία να
στεγνώσει, φόρεσε τα πρεσβυωπικά του μακαρίτη και με τρα-
βηγμένο παντζούρι, προσπάθησε να δει κάτι στο ηλεκτρικό
φως της λάμπας. Άδικα. Τζίφος. Κύματα κύματα κύματα και
μια μικρή φιγουρίτσα μέσα αυτή, μικρή και στραβή σαν στρα-
βοπατημένη κατσαρίδα. «Άγιε μου Νικόλα, φύλαγε», μουρ-
μούρισε καθώς ανέβαζε τα θεοφοβούμενα μάτια της προς το
σκονισμένο πολύφωτο. «Τι άλλο να ’ν’ αυτό από βαθιά θά-
λασσα. Τόσο κύμα πια;»
Πήρε φλιτζανάκι και πιατάκι στον μικρό ακάλυπτο του σπι-
τιού. Αυτό το μυστικό δεν το ’ξερε κανένας. Κάθε φορά που
’βλεπε κάτι πολύ άσχημο στη –«δήθεν», το έλεγε και το εν-
νοούσε– μαντική της, βία, κακό, θάνατο, χρεοκοπία, μοιχεία,
εξόν που δεν έλεγε τίποτα αυτολεξεί, προειδοποιούσε τη γυ-
ναίκα που την εμπιστευότανε όσο μπορούσε πιο γλυκά και με
τη μέγιστη σαφήνεια, κι ύστερα έπαιρνε το αρμόδιο σκεύος
στη μικροσκοπική της αυλή. Το τύλιγε σε πετσέτες κουζίνας
που ’χε τάξει ειδικά γι’ αυτό το σκοπό, το θρυμμάτιζε κομμά-
τια κομμάτια μ’ ένα ικανό μικρό σφυρί κι ύστερα το ’θαβε κάτω
απ’ το χώμα, μουρμουρίζοντας προσευχές και θυμιατίζοντας,
να το πάρει το κακό ο διάβολος. Και το κακό και κείνη την ίδια
που χωνόταν κάθε μέρα σε λημέρια που δεν της έπεφτε ο λό-
γος. Βουναλάκι το ’χε κάνει πια το ιδιότροπο εξαγνιστήριό της.
Έτσι έκανε κι αυτό το μεσημέρι, «σκρατς» πάει το κινέζικο
το έρμο, και καπάκι «Έλα Χριστέ και Παναγιά» και «Σώζον
Κύριε τον λαόν σου» κι ό,τι της ερχόταν από τροπάριο κι απο-
λυτίκιο πιο φρέσκο ως να ηρεμήσει ο φόβος από τα μάτια της
κι ύστερα, επιστρέφοντας στην κουζίνα της να κάνει κουμά-
ντο για φαγητό, πάτησε μηχανικά το κουμπί του ραδιοφώνου.

13