Page 18 - Το ποτάμι στον καθρέφτη - Αικατερίνη Τεμπέλη - Άνεμος Εκδοτική

ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΤΕΜΠΕΛΗ

Αλήθεια, ποιος ηλίθιος είπε ότι ο χρόνος για-

τρεύει τις πληγές; Ο χρόνος μολύνει τις πληγές,
ξανά και ξανά, έτσι που να αισθάνεσαι πως γεν-
νήθηκες μαζί τους, πως θέριεψες μαζί τους και
πως θα πεθάνεις μαζί τους. Αυτό το τελευταίο
είναι που δεν αντέχεται. Κοιτιέσαι στον καθρέ-
φτη, μετράς τις πρώτες άσπρες τρίχες, τις πρώ-
τες αχνές ρυτίδες και τις ίδιες παλιές πληγές.
Λες: θα σπάσω τον καθρέφτη, θα λυτρωθώ
βλέποντας τα κομματάκια του γυαλιού να χορο-

πηδάνε δαιμονισμένα εδώ κι εκεί, κι ύστερα θα
χορέψω ξυπόλητος ένα ζεϊμπέκικο, έτσι για την
πάρτη μου, και θα ξοφλήσω τους λογαριασμούς
μου με τη ζωή. Χα! Aποδώ πήγαν κι άλλοι. Δεν
βαριέσαι όμως. Πήγαν και ξαναπήγαν. Σιγά μην
φτάνανε στο τέρμα.
Hotel des Rouges… Ένα κλαδί αγγίζει το

μπαλκόνι μου. Γραπώνομαι πάνω του με μια
πείνα πρωτόγνωρη. Χαζεύω τ’ αυτοκίνητα που
τρέχουν δαιμονισμένα, το βουητό των περαστι-
κών, τα μπαλκόνια με τ’ απλωμένα ρούχα, τα
λευκά σεντόνια. Κρατάω την ανάσα μου και θυ-
μάμαι. Γίνομαι ένα με κείνο το ξερό κλαδί. Κολ-
λάω πάνω του. Επιχειρώ τη λήθη. Ταξίδι στο κέ-
ντρο της Μιλτιάδου…

22