Page 15 - Το ποτάμι στον καθρέφτη - Αικατερίνη Τεμπέλη - Άνεμος Εκδοτική
P. 15
ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ
ρισες: Μου λείπεις... Κι άρχισα να σπάζω. Και
να κλαίω. Βουβά.
Κηφισιά. Ένιωσα ένα δάχτυλο να πιέζει τον
αριστερό ώμο μου. Η κυρία με τα ξεθωριασμένα
μαλλιά μ’ άγγιζε απαλά:
«Συγγνώμη, σας ρώτησα και πριν, μάλλον
δεν μ’ ακούσατε… Εδώ είναι το τέρμα;»
Περίεργο, αλλά αυτή η τρεμάμενη φιγούρα,
που τραύλιζε σύμφωνα κι έφτυνε φωνήεντα, μου
έμοιαζε. Πώς δεν το ’χα προσέξει; Εσύ μπήκες
στο βαγόνι και μου άνοιξες την αγκαλιά σου.
Όμορφος όπως την ημέρα που σκοτώθηκες.
«Ποιο τέρμα;» της απάντησα.
19
