Page 17 - Το ποτάμι στον καθρέφτη - Αικατερίνη Τεμπέλη - Άνεμος Εκδοτική

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ

ρεσεψιόν, κάτι απ’ τα παλιωμένα έπιπλα με το

γδαρμένο τόπους τόπους ξύλο…
Το ξέρεις καλά πως κάτι κουβαλούν, αλλά
στο δέρμα σου φαντάζουν τόσο αθώα, τόσο
καινούρια, τόσο άπιαστα. Σέρνεις τα δάχτυλα
πάνω τους κι αισθάνεσαι την ικανοποίηση να
δημιουργείς πτυχές. Σε κυριεύει η ψευδαίσθη-
ση ότι εσύ πρώτος θα τα τσαλακώσεις. Κι όμως,
όταν φύγεις, καλά το ξέρεις, θα μπουν στο πλυ-
ντήριο, θα σιδερωθούν και θα επιστρέψουν στο

ίδιο κρεβάτι, το ίδιο αθώα όπως σου παρουσιά-
στηκαν και σένα.
Ζηλεύω που δεν είμαι ένα άσπρο σεντόνι ξε-
νοδοχείου. Ζηλεύω που δεν μπορώ να ξεγρά-
ψω, τόσο εύκολα όπως αυτά, τους ανθρώπους
που κοιμούνται στην αγκαλιά μου, τους ανθρώ-
πους που με τσαλακώνουν, αλλά κι αυτούς που

με χαϊδεύουν στοργικά κι ακουμπούν πάνω μου
ξέγνοιαστα.
Θα ’θελα να μην έχω μνήμη. Να κυλιέμαι σε
μυρωδιές, γεύσεις, χρώματα, ήχους και να ’μαι
ευτυχισμένος. Κι ύστερα να κοιμάμαι αθώος τον
ύπνο ενός μικρού παιδιού και να ξυπνώ ξανά
tabula rasa. Όχι τόσο γιατί το παρόν είναι οδυ-
νηρό όσο γιατί το παρελθόν είναι αξεπέραστο.

21