Page 9 - «Ποτέ δεν φτάνει το αρκετό» - Λαμπρίνα Α. Μαραγκού

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΤΟ ΑΡΚΕΤΟ

πηλό, άλλοι από μαλακό και εύκαμπτο και άλ-
λοι από σκληρό που σπάει εύκολα. Ήμουν από
τους δεύτερους και ήξερα πως στην ηλικία μου
τα σπασίματα θα μπορούσαν να αποδειχτούν
μοιραία, ενώ η ίδια μπορούσε να πετάει παρό-
λο το βάρος της καθώς οι αντοχές της που στην

πρώτη ματιά φαινόντουσαν εύθραυστες, αντέ-
χουν στους πόνους των χωρισμών. Και έχει πε-
ράσει χωρισμούς και έχει αντέξει καλύτερα απ’
ότι άντεξα εγώ τους δικούς μου και είχε ακόμα
την ικανότητα να ερωτεύεται απλώνοντας τα συ-
ναισθήματά της με ευκολία.
Ίσως να μην ήταν καθόλου παράξενο που
το νησί συνδέθηκε με κείνη, με το βιβλίο, με τον
παππού, με την περασμένη ευτυχία. Πιστεύω

πως σ’ αυτό το νησί την αγάπησα περισσότερο
απ’ ότι στην Αθήνα, και παρόλο που δεν ήξερα
που βρισκόταν, την ένοιωθα κοντά μου. Αφέθη-
κα στον δικό μου κόσμο και η Αφροδίτη με ρώ-
τησε στο καράβι, στο ταξίδι του γυρισμού:
«Πάλι ερωτευμένος είσαι;», γελώντας σαρκα-
στικά και πικραμένα.

«Μην γίνεσαι γελοία», της απάντησα εκνευρι-
σμένος κόβοντας την συζήτηση και δημιουργώ-
ντας για πολλοστή φορά άσχημη ατμόσφαιρα
μεταξύ μας.

15