Page 9 - Αλμυρά ευλογημένα βλέμματα - Άνεμος Εκδοτική

ΑΛΜΥΡΑ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ

Τρέχοντας κατέβηκα τις σκάλες του καραβιού,
χώθηκα πρώτος στο πάρκινγκ του. Γύρισα το κλει-
δί στη «Μάρμω» και με το ιατρικό σήμα ως έμβλημα

στο παρμπρίζ διασχίσαμε τον καταπέλτη.
Ο κύριος με το πανωφόρι μού έκανε νόημα με το
χέρι του, άνοιξα το παράθυρο του αυτοκινήτου.
«Ο νέος γιατρός μας είστε;»
«Εγώ είμαι», απάντησα και βγήκα από το αμάξι.
«Γιώργος Καραγιάννης, ο δήμαρχος, καλώς όρι-
σες, γιατρέ μου».
Σφιχτή η χειραψία και ζεστό το χαμόγελό του.
«Φεύγω για Πειραιά, δυστυχώς δεν μπορώ να
σας συνοδεύσω ο ίδιος στο ιατρείο σας, ο πρόεδρος
του δημοτικού μας συμβουλίου, ο κύριος Γρηγοριά-
δης θα το κάνει για λογαριασμό μου, όμως, γιατρέ
μου, μόλις επιστρέψω θα κάνουμε την υποδοχή που
σας πρέπει. Ζητώ και πάλι συγγνώμη, σας αφήνω σε
καλά χέρια».
«Εγώ είμαι τα καλύτερα χέρια, εγώ είμαι η εξου-
σία στο νησί, άσ’ τους να λένε, ο καινούριος γιατρός
δεν είσαι;» Ο τύπος που πριν λίγο έδενε τους κάβους,

με τεράστιο χαμόγελο, όση και η αυθάδειά του διέκο-
ψε τους πάντες.
«Σωστά, ο Αντρέας», τον σύστησε ο δήμαρχος,
«άντε, πάμε να λύσεις τους κάβους», τον προέτρεψε
γελώντας.
Βιαστικός έτρεξε να επιβιβαστεί στο πλοίο, με τον
Αντρέα να τον ακολουθεί ξεκαρδισμένος.

13